Impossible // Liam Payne

Part 78

'Ik wil niet dat jullie weg gaan.' Jammerde ik tegen Harry aan die zijn koffer aan het pakken was. 'Help eens.' Zuchtend stond ik op van zijn bed en hielp hem met zijn koffer dicht te doen, die over vol zat. 'Heb je nou al iets voor school gevonden?' Vroeg hij aan me en ik schudde mijn hoofd. 'Ik denk dat ik het maar zo laat, ik ga het volgende semester wel.' Harry knikte en zette zijn koffer op de gang. 'Ga je mee naar het vliegveld?' Ik knikte en sprong op van het bed, het was nog vroeg maar ik had erop gestaan dat Harry me wakker zou maken zodat ik nog afscheid van hem kon nemen. Liam was gisteren avond de hele tijd bij me geweest, waar we uitgebreid afscheid van elkaar hadden genomen. Ik liep de trap af naar beneden, gevolgd door mijn broer die weer eens niet zachtjes kon doen en luid zijn koffer achter zich mee trok. Ik trok mijn trui aan boven mijn topje en wachtte geduldig af tot mijn moeder ook klaar was. 'Klaar?' Ik trok mijn wenkbrauw op en knikte. 'Het wachten was op jou hoor.' Mompelde ik. Ik was nog steeds boos op mijn moeder wat ze een paar dagen eerder tegen me had gezegd en dat wist ze. Ze probeerde elke avond met me te praten maar ik weigerde het en zocht telkens een andere uitweg. Ik stapte achterin de auto, naast mijn broer en wachtte af tot mijn moeder eindelijk zou weg rijden. Ik liet mijn hoofd steunen op de schouder van Harry en keek langs hem heen naar buiten, het was weer begonnen met sneeuwen en in dit weer was ik niets liever samen met Liam en liet het nou net zo zijn dat ik de komende drie weken alleen was. Gelukkig had Casey voorgesteld om een paar dagen naar me toe te komen en zouden we samen met Leila zijn. Ik zag dat mijn moeder de auto parkeerde bij het vliegveld en ik stapte meteen uit, ik sloeg mijn armen voor mijn lichaam aangezien het vreselijk koud was en ik begon te rillen. Ik keek toe hoe Harry zijn koffer pakte en binnen zochten we naar de andere jongens, ik zag meteen Zayn al staan met naast hem Casey. Ze waren druk in gesprek met elkaar en ik zag aan Casey dat ze het moeilijk had, met het idee dat Zayn voor drie weken in Amerika zou gaan zitten. Ik liep af op Liam die op een van de bankjes zat en om zich heen aan het kijken was terwijl Niall zichzelf aan het volstoppen was met eten en Louis aan het bellen was. 'Hey.' Liam keek op en een glimlach sierde zijn gezicht. 'Hey, ik wist niet dat je zou komen?' Ik drukte een vlugge kus op zijn lippen en ging naast hem zitten. 'Ik was toch wakker, dus ik dacht: ik ga wel mee.' Hij lachte even en sloeg zijn armen om me heen, ik zag verder op dat er foto's werden gemaakt van de jongens en ik hoopte zo erg dat dit geen slechte gevolgen zou gaan krijgen. 'Ik ga je missen.' Prevelde ik tegen zijn lippen aan voor ik opnieuw een kus erop drukte. 'Ik jou ook. Het is maar voor drie weken, voor je het weet zijn ze om.' Probeerde hij me gerust te stellen en hoe erg ik het ook waardeerde, het hielp niet helemaal. Ik besloot er maar niks meer over te zeggen en hoorde toen dat hun vlucht werd omgeroepen. 'Kom jongens, we moeten gaan!' Riep hun manager en langzaam stonden we allemaal op en Liam draaide zich nog even om naar mij. 'Beloof me dat je naar die diëtiste gaat, doet wat ze zegt en me niet te veel gaat missen?' Zei hij zachtjes terwijl hij zijn armen nog een keer om me heen sloeg. 'Ik zou een slechte vriendin zijn als ik je niet zou missen, en ja. Ik beloof je dat ik ga.' Ik voelde zijn zachte lippen tegen de mijne aan en ik wou dat we nog voor een hele lange tijd zo konden staan. Alleen dat moment werd verpest door Louis die hard Liam zijn naam riep. 'Tot over drie weken.' Ik zwaaide kort en keek toe hoe ze steeds verder liepen. 'Ik ga ze missen.' Ik keek opzij en zag Casey staan en knikte toen. 'Ik ook.'