Impossible // Liam Payne

Part 23

Bezweet kwamen de jongens het podium afgelopen en met een glimlach op mijn gezicht keek ik toe, ze hadden een geweldige show weg gegeven en ik had nog nooit zulke toegewijde fans gezien als deze. Ik had heel de tijd langs het podium staan toe kijken en ik had ontzettend genoten, ik dacht telkens aan mijn eigen droom om zelf op een podium te staan maar die had ik verprutst door mijn eigen onzekerheden. Ik liep met de jongens mee naar de green room waar ze allemaal hun shirt uittrokken en die verwisselde voor een schoon shirt. De kamer werd overladen met deodorant lucht en ik hield even mijn hand voor mijn mond en kuchte. Het verbaasde me hoe ze nog zo vol zaten met energie, terwijl ik – die niks had uitgevreten – vreselijk moe was. Ik liet me neervallen op de bank die er stond en luisterde maar half naar wat ze allemaal te vertellen had, ik voelde me in ene vreselijk vermoeid en ik dook dan ook liefst mijn bed nu in. “Victoria? Luister je wel?” Ik keek op en keek ze verward aan. “Hm , wat?” Ze begonnen te lachen en schudde hun hoofd. “Laat maar, kom we gaan naar het hotel. Het ziet er naar uit dat jij wel wat slaap kan gebruiken.” Ik beet even op mijn onderlip en knikte toen naar Louis. We stonden op en liepen allemaal door de gangen van het gebouw, op zoek naar de uitgang die zich niet snel door ons liet vinden. Het leek wel een doolhof. “Kunnen we het niet gaan vragen?” Stelde Niall voor en iedereen keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Aan wie?! Ik zie hier niemand, op ons na.” Zei ik toen, ik werd chagrijnig van het idee dat ik over een uur nog niet in mijn bed zou liggen aangezien ik ongelofelijk moe was. “Oh.. ja.” Mompelde hij toen en ik keek onderzoekend op me heen, voor zover ik nog scherp kon zien dan. Mijn blik viel op een klein bordje waar de plattegrond op stond weergeven van het gebouw en snel liep ik er naar toe. Fijn, de uitgang was de hele andere kant op. “Jongens, we moeten de andere kant op.” Zei ik terwijl ik nog steeds naar de plattegrond keek – in de hoop dat ik die een beetje zou onthouden. Ik liep alvast voor uit, hopend dat ze zo snugger waren om me te volgen en toen ik achterom keek zag ik ze dat inderdaad doen. Binnen vijf minuten waren we bij de uitgang geraakt en liepen we snel naar de auto, ik twijfelde even bij het instappen toen ik hoorde dat Louis reed maar hij beloofde me dat hij me veilig bij het hotel zou brengen. Ik stapte in en zat naast Liam, de rit duurde ongeveer drie kwartier en hoe langer we reden, hoe minder ik mijn ogen open kon houden. Zonder enig besef liet ik mijn hoofd rusten op de schouder van Liam en liet ik me wat tegen hem aanzakken. Ik hield het echt niet meer, ik was gewoon zo moe dat ik niet eens meer de opmerkingen van Zayn en Harry tot me door kon laten dringen. “Victoria..” Ik opende langzaam mijn ogen en keek in recht in de bruine ogen van Liam, ik schrok even maar toen ik zag waar we waren begon mijn hart weer op een normaal tempo te slaan. “We zijn er, kom.” Hij hielp me langzaam overeind en ik stapte als een bejaarde de auto uit leek het wel. Liam sloeg zijn arm om me heen, als ondersteuning aangezien ik totaal geen evenwicht had op dit moment. We liepen het hotel in en het laatste wat ik mee kreeg was dat ik naar mijn kamer werd gebracht en iemand me nog welterusten toefluisterde.