Impossible // Liam Payne

Part 8

Lachend duwde Zayn en Harry me het trappetje op wat naar het podium leidde. Zayn was in de afgelopen paar dagen echt een vriend geworden van me en daar was ik eerlijk gezegd heel blij mee, nu voelde ik me al weer wat meer op mijn gemak als de jongens er waren. Nu waren alleen Harry en Zayn met me mee gegaan en mijn moeder zat in de grote hal te wachten. Ik kreeg van de crew aan microfoon in mijn handen gedrukt en een zette in mijn rug als teken dat ik op moest, ik beet op mijn lip – het begon een zenuwtrekje te worden denk ik – en liep twijfelend het podium op. De spotlights schenen fel in mijn gezicht en ik kneep als een reflex mijn ogen wat dicht en kwam toen tot stilstand bij het grote kruis wat op de grond was geplakt met grijze tape. “Wat ga je zingen?” Vroeg een van de juryleden. “All Back, van Chris Brown.” Ik stond zelf te kijken van mijn zelfverzekerdheid. Waardoor ik vergat dat de muziek al was begonnen en ik allang had moeten zingen, ik keek opzij waar Harry en Zayn me bemoedigend aan keken. Ik probeerde de melodie te herkennen en sprong toen in, ik deed zo hard mijn best maar ik had het gevoel dat het niet genoeg was – ik vergat mijn tekst en begon te laat. De muziek stopte weer en met tranen in mijn ogen liep ik het podium, ik legde de microfoon neer op een kist en liep de jongens toen straal voorbij. Het was zo’n afgang en ik wilde het liefst wegkruipen onder mijn dekens, thuis waar niemand me kon zien en ik deze afgang niet nog eens onder ogen hoefde te komen. De tranen rolde over mijn wangen en toen ik de grote hal in kwam keek mijn moeder me spijtig en troostend aan. Ik liet me ontvangen in haar armen en troostend wreef ze over mijn rug heen, ik begon harder te snikken en ik voelde me nu zo stom. Ik voelde nog twee armen om me heen en aan de geur die van zijn lichaam af kwam wist ik al dat het Harry was. Ik liet mijn moeder los en draaide me om naar hem en hij trok me meteen in zijn armen, hij had me zien afgaan en ik kon de medelijden van zijn gezicht aflezen. Dat wilde ik helemaal niet. Ik verloste mezelf uit zijn greep en liep toen zonder iets te zeggen naar buiten, de wind maakte een grote warboel van mijn haar en gefrustreerd probeerde ik het weer een beetje glad te houden. Ik stapte in de auto en Zayn, die naast me was komen zitten, keek me met medelijden aan. Ik negeerde het en keek uit het raam waar bomen voorbij zoefde en langzaam kwamen we weer in de woonwijk. Toen we thuis kwamen stapte ik meteen uit de auto en liep naar binnen, ik stormde de trap op en liet me toen weer huilend op mijn bed vallen. Nét toen ik er een beetje zin in kreeg, in dit alles, om dat ik zo werd gesteund door Zayn en mijn broer – werd het in eén klap verpest. Allemaal door mezelf. Ik hoorde mijn deur open gaan en voelde dat er iemand op mijn bed ging zitten, doordat het een beetje inzakte. Een warme hand vond plaats op mijn rug en wreef er troostend over heen, ik keek op en ging toen weer recht zitten. Ik zag er vast uit als een zombie nu, mijn make-up was uitgelopen en mijn ogen waren vast knalrood van het huilen. “Ik heb het echt verpest hè?” Snikte ik, hij schudde zijn hoofd. “Dat heb je niet, je kan zingen en dat weten ze. Ik weet zeker dat ze je nog eens kans geven.” Zei hij toen bemoedigend. Hij lachte even en sloeg toen zijn armen om me heen. “Je bent ook wel een beetje een kluns hè?” Zei hij lachend terwijl hij me knuffelde. “Dat zal ik nooit ontkennen.” Mompelde ik toen. “Je hoeft helemaal niet zenuwachtig te zijn, of te schrikken wanneer je een keer zelfverzekerd over komt. Geloof me, het is nergens voor nodig.” Ik keek Zayn aan en verassend genoeg geloofde ik zijn woorden ook nog. Ze drongen langzaam tot me door en ik besloot dat als ik alsnog door zou gaan naar de live shows, ik me volledig zou gaan geven. Ik zuchtte luid en liet me toen achterover vallen op mijn bed. “Dus, laten we eens gezellig gaan praten. Hoe zit het met de jongens?” Ja hoor, gezellig Zayn.