Impossible // Liam Payne

Part 59

Ik keek uit het raam vanuit Liam’s kamer, ik zag kleine witte sneeuwvlokjes op de grond vallen waardoor de wegen met een dun laagje bedekt werden. Het was dan pas eind oktober maar de sneeuw was er vroeg bij dit jaar. Ik ging in het venster zitten en leunde met mijn hoofd tegen het raam, Liam was even naar beneden gegaan omdat hij werd geroepen door de rest van de jongens en ik bleef maar boven. Ik had een mok met warme chocolademelk vast geklemd in mijn handen en ik had mijn benen wat opgetrokken, ik blies wat adem uit waardoor er een wazige vlek ontstond op het raam. Ik veegde het weer weg met mijn mouw en staarde wat naar mijn chocolademelk waar de dampen nog vanaf kwamen, ik had er nog geen enkele slok uit genomen en was dat ook niet van plan. Het enige wat ik wilde drinken was water. Ik hoorde de deur weer open gaan en toen ik omkeek zag ik Liam binnen komen, hij gebaarde dat ik was naar voren moest gaan zitten en kwam toen achter me zitten mijn zijn armen om mijn middel heen geslagen. “Wat was er?” Vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik mijn hoofd op zijn borstkast liet rusten. “Niets bijzonders.” Mompelde hij en ik knikte maar, vroeg of laat kwam ik er toch wel achter. Ik zakte wat meer onderuit en ik hoorde Liam zachtjes zuchten. Ik wist dat er iets was maar ik durfde er niet naar te vragen, omdat ik toch al wist waar het over ging. Ik zag er slecht uit volgens hem, maar hij had geen idee waarom ik het deed. Ik wilde er alleen maar beter uit gaan zien, want de woorden van het meisje in Spanje waren nog steeds in mijn geheugen gegrift. Alsof ze er nooit meer weg zouden gaan. Ik staarde weer naar buiten en het begon alleen maar harder te sneeuwen en de lichtblauwe lucht begon langzaam donkerder te worden. “Ik ga zo naar huis, denk ik.” Mompelde ik toen. “Nee, blijf.” Zei hij zachtjes en zijn greep om mijn lichaam verstrakte wat, hij liet zijn hoofd op mijn schouder steunen en ik grinnikte even. “Voor hoe lang?” Vroeg ik toen. “De hele nacht.” Mompelde hij toen, ik verschoof wat zodat ik hem wat kon aankijken en knikte toen. “Maar ik heb niks bij me?” Zei ik toen, en ik had geen zin om eerst nog naar huis te gaan om mijn spullen te halen om vervolgens terug te komen. “Of, jij gaat met mij mee. Mijn ouders zijn weg voor een paar dagen.” Zei ik toen, Liam knikte en we stonden vervolgens op om zijn spullen te pakken. Niet dat het veel was. We liepen naar beneden en ik trok meteen mijn schoenen weer aan, ik voelde me ongelofelijk suf maar dat kwam waarschijnlijk van de hele middag niks doen. “Wij gaan!” Riep Liam, zodat we er zeker van waren dat iedereen het zou horen. “Waar heen?” Mijn broer kwam de gang in gelopen en keek ons vragend aan. “Naar huis, we gaan daar slapen.” Harry trok zijn wenkbrauw op, vast omdat het zo belachelijk klonk maar ik vond dat ik hem geen enkele uitleg verschuldigd was. Ik gaf hem snel een knuffel en liep toen samen met Liam naar beneden, toen we buiten aan kwamen kreeg ik het meteen een stuk kouder. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen in de hoop dat ik het wat minder koud zou hebben maar dat leek geen enkele nut te hebben. “Kom, we gaan met de auto.” Liam stak de straat over waar zijn auto stond en zodra het slot eraf was stapte ik meteen in. Ik klikte mijn gordel vast en wachtte tot Liam hetzelfde deed om vervolgens weg te kunnen rijden naar mijn huis. Ik deed mijn handen onder mijn benen zodat ze wat warmer zouden worden, die kou was echt niet te harden na zoveel warme dagen in andere landen. Ik zag dat we de straat in reden waar het huis van mijn ouders was en Liam parkeerde zijn auto op de lege oprit, ik stapte meteen uit en zocht naar de sleutel in mijn zak en stak die toen in de deur. Ik wilde het liefst meteen mijn warme bed in duiken maar het zag er naar uit dat – dat nog wel even ging duren. Liam kwam ook binnen na zijn auto op slot te hebben gezet en deed de deur achter zich dicht waardoor een doodse stilte viel in het huis, aangezien alleen wij twee er waren.