Impossible // Liam Payne

Part 9

Met een zak chips tussen ons in zaten we op mijn bed te praten, over van alles en nog wat. Hij liet me even vergeten dat ik een paar uur geleden nog, de grootste afgang van mijn leven had mee gemaakt. Zijn hand verdween de zak in en kwam er later weer uit met wat chips. “Dus, wat ga je nu doen?” Vroeg hij aan me en ik voelde dat hij naar me keek. “Gewoon afwachten, denk ik.” Ik keek naar hem en zag dat hij knikte. Ik kon niks anders doen dan afwachten op het resultaat. “Ze laten je wel door, geloof me.” Zei hij stand vast waardoor ik even grinnikte. “Maar je hebt nog altijd mijn vraag niet beantwoord.” Ik ging tegenover hem zitten en graaide de zak chips van hem vandaan, hij was aan het eten alsof er geen morgen meer bestond. Ik keek hem vragend aan en schudde mijn hoofd. “Welke vraag?” Vroeg ik toen hij me nog niet wijzer had gemaakt. “Hoe zit het met de jongens?” Hij begon een belachelijke wenkbrauw wiebel te doen waardoor ik hard in de lach schoot, hij keek me beledigd aan en ik probeerde zijn actie van net na te doen. Het mislukte totaal dus gaf ik het maar op. “Ehh jongens.. er is niemand.” Loog ik toen, maar ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Vooral omdat mijn gedachtes meteen naar Liam schoten en het Zayn zijn beste vriend was. Hij keek me ongeloofwaardig aan en schudde toen zijn hoofd. “Je liegt, je wordt rood dus er is wel iemand.” Grijnsde hij toen, toen hij weer de zak chips uit mijn handen trok. Die ook al weer bijna leeg was dus liet ik hem zijn gang maar gaan. “Nee echt.” Hij begon luid te lachen en at nog wat van het chips. “Mag ik raden?” Vroeg hij met volle mond aan me, ik grinnikte en knikte toen maar. Aangezien hij toch al wist dat ik keihard zat te liegen. “Louis?” Ik schudde mijn hoofd vrijwel meteen en ik zag hem weer verder denken. “Ken ik hem?” Twijfelend knikte ik en staarde toen naar mijn handen, die meteen een stuk interessanter leken dat dit hele gesprek. “Hmm..” Hoorde ik toen en ik keek Zayn weer voor heel even aan. “Mij!” Riep hij toen lachend uit en meteen schudde ik mijn hoofd. “Nee, gek!” Niet dat hij lelijk was, integendeel, het was een hele knappe jongen en hij was leuk om naar te kijken maar ik zou bij hem niet de dromerige gevoelens hebben die ik bij Liam had. Wat was ik toch ook kansloos. “Liam?” Mijn ogen werden voor een paar secondes groter maar ik wendde meteen weer mijn blik van hem af en schudde toen mijn hoofd. “Oh.. mijn.. god, Liam hè?” Zei hij toen geschrokken. “Doet het er wat toe?” Vroeg ik hem toen zachtjes. “Ja. Wel als het om jouw gevoel gaat.” Zei hij toen lief tegen me, ik zuchtte en liet me achterover op mijn rug vallen. “Maar het is zo kansloos, hij zit vastgeplakt aan dat mens.” Zei ik toen met een toen alsof het – het einde van de wereld was. “Die relatie duurt echt niet lang meer hoor, geloof me.” Zei hij lachend en ik voelde wat tegen mijn gezicht aan vallen. Met mijn hand greep ik er naar en toen ik zag dat het chips was keek ik Zayn met één opgetrokken wenkbrauw aan. “Hoezo dat?” Vroeg ik toen aan hem, terwijl ik de chips terug wierp naar hem. “Ze hebben heel vaak ruzie, ondanks dat ze doen alsof alles huisje boompje beestje is.” Ik grinnikte even om zijn woordkeuze en staarde toen naar het witte plafond. Ergens was ik wel blij dat het er uit was, dat iemand er van wist en ik niet meer alles hoefde op te kroppen. “Het klinkt misschien raar maar, je bent echt een goede vriend geworden in de afgelopen twee weken.” Mompelde ik terwijl ik hem aan keek. “Idem.”