Impossible // Liam Payne

Part 33

Trots keek ik naar de jongens die op het podium stonden, ze hadden net hun eerste award van de avond in ontvangst mogen nemen en ze waren nu hun liedje aan het zingen. “Hey, jij bent de vriendin van Liam toch?” Vroeg Casey aan me, ik werd een beetje overvallen met deze vraag en ik wist me geen houding te geven. “Uh.. nee.” Zei ik en ik voelde me meteen weer down, ik vond haar echt een lief meisje maar ik haatte haar op dit moment voor het stellen van deze vraag. “Oh sorry, zo zag het er uit.. hij keek je zo verliefd aan.” Zei ze toen grinnikend en ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Bedoelde ze niet andersom? Meestal was ik degene die verliefd keek naar hém. Ik keek weer naar de jongens die nu klaar waren met optreden en van het podium af liepen, ze zouden eerst backstage moeten en straks kwamen ze terug op hun plekken zitten. Ik liet me zuchtend tegen de rugleuning van mijn stoel aan vallen en staarde toen naar de grond, ik wist dat het geen goed idee was om hier mee naar toe te gaan. We waren terug gekomen in het hotel en ik liet me zuchtend op het bed vallen terwijl de tranen achter mijn ogen branden, ik voelde me zó vreselijk. Langzaam voelde ik de tranen ontsnappen uit mijn ooghoeken en veegde ze ruw weg waardoor er een zwarte vlek op mijn hand kwam, waarschijnlijk ook over mijn gezicht maar dat kon me nu even helemaal niks schelen. Ik snikte zachtjes en ik haatte mezelf zo erg voor dit, ik was zo verliefd op hem en rondlopen met het idee dat het nooit wat zou worden tussen ons maakte me kapot. Ik wilde zo graag dat er meer was en het feit dat mensen vanavond dachten dat we een stelletje waren, maakte het alles behalve beter. Ik ging rechtop zitten en trok mijn sandalen uit, ik huilde nog steeds en ik veegde steeds mijn tranen weg maar het leek compleet kansloos. Ze bleven maar komen en volgens mij zag ik er nu uit als een zombie door de zwarte vlekken op mijn gezicht. Ik gooide mijn sandalen naar de andere kant van de kamer en liet me toen weer achterover vallen op het bed, ik deed mijn handen voor mijn gezicht en begon te snikken. Opnieuw. Er werd zachtjes op mijn deur geklopt en meteen ging ik geschrokken overeind zitten, ik keek paniekerig om me heen in de hoop wat tissues te vinden. “Wacht even!” Riep ik met schorre stem en je kon duidelijk horen dat ik gehuild had, ik rende naar de badkamer waar ik met een handdoek de zwarte strepen onder mijn ogen weg veegde, mijn ogen waren knalrood en de witte handdoek was verpest door de zwarte vlekken. Ik zuchtte even en liet het toen vallen. Het kon me eigenlijk niks schelen, ze mochten best weten dat ik me slecht voelde. Ik liep op mijn blote voeten naar de deur en trok die open, ik schrok er van dat juist hij voor de deur stond. “Wat is er?” Vroeg hij bezorgd aan me. “Er is niks.” Mompelde ik en ik leunde tegen de deurleuning aan terwijl we onwennig tegenover elkaar stonden. “Je hebt gehuild..” Mompelde hij toen en zijn hand rustte op mijn wang terwijl hij met zijn duimen mijn uitgelopen make-up weg veegde, blijkbaar zat het er nog steeds. “Ga je nog vertellen wat er is? Je was na het optreden erg stil.” Zei hij toen zachtjes, ik liep mijn kamer in en ik hoorde dat hij me volgde. Hij deed de deur dicht en op dit moment had ik zin om er alles uit te gooien. “Weet je nog, toen je me vroeg of ik gelukkig was?” Hij knikte en ik nam een diepe teug adem. “En dat er een deel ontbrak?” Opnieuw knikte hij en ik voelde de tranen weer opwellen in mijn ogen. “Wat was dat?” Vroeg hij toen aan me, voorzichtig, bang dat hij waarschijnlijk iets verkeerds aan me had gevraagd. Ik snikte even en hij keek me pijnlijk aan. “Dat ben jij.” Zei ik toen zachtjes en de eerste paar verse tranen liepen weer over mijn wangen. Hij keek me geschrokken aan en ik sloot mijn ogen, ik wilde zijn reactie niet weten. Ik wilde niet afgewezen worden door hem, niet dat het me nog slechter zou laten voelen maar ik kon het er niet bij hebben. Ik voelde twee warme handen op mijn wangen rusten en ik opende voorzichtig mijn ogen. “En daarom voel je – je zo slecht?” Vroeg hij toen met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik knikte en beet op mijn onderlip. “Don’t..” Mompelde hij zachtjes en voor ik het wist waren zijn lippen op die van mij gedrukt, ik schrok van zijn spontane actie maar herstelde me toen weer snel door hem terug te kussen.