Impossible // Liam Payne

Part 38

Nerveus beet ik op mijn nagels, wat ik serieus moest gaan af leren, en wachtte op Liam bij Starbucks. Ze moesten repeteren vandaag en daarna zou hij meteen naar me toe komen. Ik keek even om me heen, hij zou elk moment hier kunnen komen en dan zou ik hem om duidelijkheid moeten vragen. Ik was er zo vreselijk bang voor, ondanks dat ik al van al het slechte was uit gegaan was het daadwerkelijk ook horen – het meest pijnlijke. Ik tikte ongeduldig met mijn vingers op de tafel en keek om de seconde op mijn iPhone om de tijd te checken. Ik hoorde de deur open gaan en mijn hart stond meteen stil, ik keek vlug achterom en zag toen Liam om zich heen kijken. Ik keerde me weer terug en hoopte nu eigenlijk diep van binnen dat hij me niet had gezien of zou opmerken en weer weg zou gaan. Wie hield ik nou voor de gek? Natuurlijk ging dat niet gebeuren. “Victoria?” Ik draaide me om en glimlachte nerveus naar hem, hij liep op me af en nam plaats op de stoel tegenover me. “Hey, hoe gingen de repetities?” Vroeg ik aan hem. Ik voelde me steeds zenuwachtiger te voelen en ik had het gevoel dat ik straks uit elkaar zou gaan ploffen. “Wel goed hoor. Wacht je al lang?” Ik schudde mijn hoofd. Maar ik loog, ik wachtte al een halfuur, omdat ik anders zou terug krabbelen. “Oké, ik gooi het er maar meteen uit..” Mompelde ik en hij keek me vragend aan. “Kan ik jullie helpen?” Vroeg een meisje aan ons in een outfit van Starbucks. Kon dit niet eerder? “Uh een frappuchino en?” Liam keek me vragend aan. “Twee.” Het meisje knikte en verdween weer. “Ik wil duidelijkheid Liam.” Zei ik toen recht voor zijn raap. Hij keek me vragend aan maar toen leek het langzaam tot hem door te dringen waar ik heen wilde. “Over wat ik je verteld heb..” Zei hij langzaam, ik knikte en slikte het brok in mijn keel weg. “Je hebt me een soort van, valse hoop gegeven en dat is alles behalve eerlijk.” Zei ik toen en ik wendde mijn blik af naar mijn handen die op de tafel lagen. “Hoezo dat?” Ik keek hem verward aan. “Je zei dat je me leuk vond in het begin, en vervolgs vertel je me fijn dat je ook dacht dat het niet zou werken omdat ik het ‘zusje van’ ben!” Zei ik toen wat harder, ik werd er gewoon boos om, om het feit dat hij er waarschijnlijk zo makkelijk over dacht. “Je hebt het echt totaal verkeerd opgevat.” Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en wachtte af tot hij verder zou gaan. “Ik ben nog steeds gek op je, ondanks dat we pas sinds je mee bent echt met elkaar praten, en sinds dat je hebt verteld dat jij hetzelfde voelde voor mij krijg ik het maar niet uit mijn hoofd.” Ik keek hem vertederd aan en beet op mijn onderlip. “Ik zou niets liever willen, dan altijd samen met jou te kunnen zijn. Niet op deze manier, maar .. je weet wel..” Er ontstond een kleine glimlach op mijn gezicht en ik knikte als tegen dat ik het begreep. “Waarom proberen we het dan niet?” Vroeg ik voorzichtig. “Dat kunnen we gaan doen, met als begin een eerste date.” Ik voelde me op dit moment zo vreselijk gelukkig, alsof het stukje dat ontbrak langzaam kwam. “Tenzij je de Eiffeltoren niet mee telt, is het onze eerste dan.” Zei ik toen. Het meisje kwam terug met onze koffies en ik keek haar met een glimlach op mijn gezicht aan, als teken van bedankt. Ik nam een slok van mijn Frappuchino en keek toen even naar Liam, die hetzelfde deed. “Dus, als we aan komen in Denemarken gaan we beginnen met onze eerste date.” Zei hij toen vastbesloten en ik knikte. “Zullen we gaan?” Hij knikte en ik pakte mijn tas van de stoel af naast me en samen liepen we de Starbucks uit met de bekers gevuld met Frappuchino in onze handen. Liam en ik liepen dicht langs elkaar en ik voelde niet veel later zijn arm rond mijn schouder en op dit moment voelde ik me het meest gelukkige meisje van de hele wereld, en niemand die dat voor me kon verpesten.