Impossible // Liam Payne

Part 11

Zachtjes opende ik de deur en keek ik of Harry al thuis was, heel de dag had ik hem genegeerd omdat ik ergens wel boos op hem was. Ik wilde er niet op die manier achter komen, hij moest het me gewoon zelf vertellen op een rustige manier. Ik liep naar binnen en sloot, voor het geval dat, de deur zachtjes achter me. Ik trok mijn schoenen uit en legde mijn tas op de vierde trede van de trap, ik liep de woonkamer in en kwam tot de conclusie dat ik nu nog als enige thuis was. In de keuken zag ik een roze papiertje op de koelkast geplakt met zwarte letters. Ik ben boodschappen doen! x Mama. – stond er met sierletters op geschreven, ik trok het papiertje van de koelkast af en mikte het na dat ik er een propje van had gemaakt, in de prullenbak. Ik pakte wat drinken voor mezelf en ging aan de tafel zitten, ik moest meteen weer denken aan het idee dat ik over een tijdje gewoon weer alleen zou gaan zijn. Ik slikte het brok in mijn keel weg toen ik stemmen hoorde en ik begon rustig te ademen in de hoop dat ik er een beetje normaal uitzag. “Victoria! Waarom ontloop je me al de hele dag?!” Vroeg Harry meteen hysterisch. Achter hem stonden Niall en Liam die me vragend aan keken. Ik haalde mijn schouders op en stond toen op van de stoel, ik zette mijn glas weg en liep ze straal voorbij zonder iets te zeggen. Ik wilde niet met hem praten als hun erbij waren – ik zou mezelf alleen maar voorschut zetten dan. Ik pakte mijn tas van de trap af en liep toen naar boven, ik liep mijn kamer in en pakte mijn laptop vast en drukte hem meteen aan. Ik ging op mijn bed zitten en tikte ongeduldig met mijn nagels op het toetsenbord waardoor je af en toe piepende geluidjes hoorde van uit mijn laptop. Toen hij eindelijk was opgestart klikte ik Safari aan en ging naar Google. Ik had niks aan mijn broer dus zou ik het zelf maar gaan uitvinden wanneer ze weg zouden gaan, ik typte in op google ‘One Direction tour 2011’ en drukte op enter – nieuwsgierig wachtende op de resultaten. Ik beet op mijn onderlip en ik moest zo hard mijn best doen om niet te gaan huilen, boos klapte ik mijn laptop dicht en stormde de trap af naar beneden. Ik trof een lege woonkamer en keuken aan en toen ik stemmen hoorde vanaf buiten besloot ik maar om daar naar toe te gaan. “Drie dagen?!” Riep ik boos naar Harry, het kon me op dit moment niets meer schelen dat Liam en Niall er bij waren. Hij ging over drie dagen al weg en hij had het me nog steeds niet verteld. “Victoria, ik wilde het je gaan vertellen alleen..” “alleen wat?!” Hij stond op en trok me aan mijn pols mee naar binnen. Met betraande ogen keek ik hem aan, ik zag dat het hem pijn deed dat ik zo boos op hem was maar dan had hij maar gewoon eerlijk moeten zijn tegen me. “Ik wilde het je morgen gaan vertellen, omdat het een verassing was voor je..” Mompelde hij toen hij er voor had gezorgd dat ik op de bank was gaan zitten. “Nou ik vind het geen leuke verassing hoor.” Snikte ik toen, hij lachte even en trok me toen in zijn armen. “Je hoeft me niet te missen.” Zei hij toen en hij wreef troostend over mijn rug heen. “En Liam ook niet.” Ik duwde hem meteen weer van me af en keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Huh?” Hij begon te lachen. “Ik zie echt wel hoe je naar die jongen kijkt hoor, maar je weet – dat hij een vriendin hebt?” Wacht even, ik moest het even verwerken dat hij er van wist. Ik moest echt minder opvallend doen. “Ik wil het niet over dat hebben oké, jij gaat weg over drie dagen en je hebt me niks verteld.” Zei ik toen, om maar van onderwerp te veranderen. “Ik heb je niks verteld, omdat jij..” hij wees met zijn vinger naar me en porde me in mijn buik waardoor ik een beetje in elkaar dook. “Met ons mee gaat.” Voor een paar secondes leek het alsof mijn wereld stil stond en alles onder me verdween en er niemand meer was. “Wát?!” Vroeg ik toen verbaasd, ik snapte het niet. “Je hebt over een week zomervakantie, dan kom je naar ons toe – je dacht toch niet dat ik twee maanden lang zonder mijn zusje kon hè?” Vroeg hij me lachend waardoor mijn woede als sneeuw voor de zon was vertrokken, ik knuffelde Harry en bedankte hem wel honderd keer.