Impossible // Liam Payne

Part 22

We zaten in de grote concerthal, iedereen was druk bezig met dingen aan het klaarzetten. De Lichten werden op de juiste positie ingesteld, het geluid werd gecontroleerd en de schoonkamers gingen nog een laatste keer door de zaal heen met een bezem. De laatste dingen werden klaar gezet en de jongens moesten het podium op komen om een par liedjes te zingen en te checken of het geluid wel goed was, ze kregen een microfoon in hun handen gedrukt en begonnen toen met hun liedje ‘Na Na Na’ ik zong zachtjes de woorden mee die Liam zong en bewoog rustig mee op de muziek. Ze zagen er echt fantastisch uit, ondanks dat ze ongeveer maar zes uurtjes slaap hadden gekregen. “Goed gedaan jongens! Ga maar omkleden, de show begint over twee uur.” Ik sprong op van de grote box waar allemaal apparatuur in had gezeten en liep toen met ze mee naar de greenroom. Ik nam een flesje water vast van de tafel waar er wel meer dan twintig stonden haalde dop er van af om er vervolgens een slok van te nemen. “Wij gaan ons omkleden, tot zo.” Niall, Louis en Zayn liepen weg waardoor ik achterbleef met Liam en Harry. Al leek Harry meer interesse te hebben in zijn iPhone dan in ons, ik keek even naar Liam en zag dat hij naar me keek. Ongemakkelijk keek ik weg en ik wist mezelf meteen geen houden meer te geven. Ik kon er absoluut niet tegen als een jongen naar me aan het kijken was, ik wist nooit of het iets goeds of slechts was. “Wil je niet zo naar mijn zusje staren?” Zei Harry uit het niets en hij begon hard te lachen. Ik daar in tegen schaamde me dood en ik verborg mijn gezicht in mijn handen en zuchtte luid. In de hoop dat Harry begreep dat ik het geen grappig opmerking vond, Liam had niks gezegd maar toen ik hem durfde aan te kijken zag ik dat hij een schattige glimlach op zijn gezicht had gekregen. Harry keek me grijnzend aan en wiebelde met zijn wenkbrauwen. “Ik ga me ook omkleden.” Zei hij toen en voor we nog iets konden zeggen was hij al van de bank af gekomen en de kamer uitgelopen. “Heb je er zin in?” Vroeg ik aan Liam, toen we beide nog niks hadden gezegd tegen elkaar na het vertrek van zijn vrienden. “Ja, ik ben echt zenuwachtig.” Zei hij toen lachend maar ik kon inderdaad aan zijn stem horen dat hij vreselijk zenuwachtig was voor vanavond. “Het komt wel goed, jullie zijn geweldig.” Complimenteerde ik hem. “Baal je niet dat Emily er niet bij is?” Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, het was er sneller uit gefloept dan ik had gehoopt. Eigenlijk, wilde ik het helemaal niet zeggen. “Eigenlijk niet, het liep al een tijdje niet lekker meer tussen ons en gisteren heeft ze het uitgemaakt.” Ik knikte begrijpend en wist er niks meer op te zeggen. Na een half uur werd Liam opgehaald door de andere jongens, ze zouden nu een meet en greet moeten gaan doen en daarna was het tijd voor het concert. Ik liep alvast richting de zaal en bleef stilstaan langs het podium, de lege ruimte van vanmiddag was gevuld met honderden gillende meisjes die spandoeken in de lucht hielden met teksten als I LOVE NIALL, ik grinnikte even – eigenlijk was ik net zo hopeloos als hun. Ze waren allemaal verliefd op deze jongens maar hadden geen schijn van kans. Net zoals ik dat niet had bij Liam.