Impossible // Liam Payne

Part 37

“Dus, hij zoende je, vertelde je dat hij je leuk vond en nu.. is er niks?” Ik knikte toen Casey een samenvatting had gemaakt over mijn verhaal. Ik had haar alles verteld over wat er in Italië was gebeurd en het voelde goed om mijn hart te luchten bij een meisje. Begrijp me niet verkeerd, ik hield van mijn broer maar het was altijd ander. “Maar, op de manier hoe hij naar je kijkt, alsof hij smoorverliefd op je is.” Ik haalde mijn schouders op en keek wat om me heen, we waren samen de stad ingedoken terwijl de jongens aan het optreden waren – toen ze aan me zag dat ik even weg wilde daar zijn we meteen vertrokken en hier waren we dan. “Dan hebben we ook nog Parijs.” Ze keek me vragend aan. “Parijs?” Ik knikte en begon te vertellen over het verhaal van Parijs, hoe Emily langs was gekomen, toen we samen op een kamer moesten en dat we samen naar de Eiffeltoren waren gegaan. “Wauw, ik denk dat je echt met hem moet gaan praten..” Stelde ze toen voor en ik wist dat ze gelijk had. “Ik denk het ook.” We liepen nog wat straatjes door en besloten toen maar het concertgebouw weer op te gaan zoeken wat niet zo moeilijk te vinden was, aangezien het nogal uitstak boven de gebouwen. We lieten onze pasjes zien, als bewijs dat we bij de ‘crew’ hoorde en we baande weer een weg door alle gangen heen. We liepen af op de muziek en toen we eindelijk het podium hadden gevonden backstage, gingen we op een kruk zitten en keken toe hoe de jongens aan het optreden waren. Wat er natuurlijk weer geweldig uit zag zoals altijd. De jongens deden hun laatste nummer en liepen toen op ons af, ik zag hoe Zayn meteen naar Casey toe liep en een kus op haar lippen drukte terwijl de rest gewoon meteen doorliep naar de kleedkamers. Casey en ik liepen samen achter hun aan en toen we in de kleedkamers kwamen gingen we op een van de stoelen zitten die er stonden. Ze trokken allemaal een ander shirt aan en na een paar minuten stonden we weer op om te vertrekken naar het hotel, Casey keek me bemoedigend aan en ik twijfelde even maar liep toen wat sneller waardoor ik naast Liam liep. “Liam?” Hij keek me aan en zijn blik stond vragend. “Kunnen we ehm, morgen praten?” Vroeg ik toen. “Ja, natuurlijk.” Zei hij met een glimlach op zijn gezicht, we stapten in de auto en ik kwam terecht naast Liam. Wat ik ergens niet eens zo heel erg vond, ik keek alleen op tegen morgen want dan zou ik worden geconfronteerd met het feit dat er niks is tussen ons. We waren aangekomen bij het hotel en samen met Casey zat ik nu op haar kamer, die ze deelde met Zayn. “Dus je gaat morgen met hem praten?” Vroeg Zayn toen aan me. Ik knikte en pulkte nerveus aan mijn nagels. “Ja, hoe moet ik in vredesnaam gaan beginnen?” Vroeg ik hopeloos aan ze. “Gewoon meteen straight to the point komen, je wilt duidelijkheid en die kan je alleen op die manier krijgen.” Zei Casey tegen me terwijl ze wat eten in haar mond stopte. Ik zuchtte, ik was zo jaloers op haar soms – ze had zoveel lef en zekerheid en ik was precies het tegenovergestelde van haar. “Ik zie het wel.” Mompelde ik en ik stond op, ik gaf ze beide een knuffel en vertrok toen naar mijn eigen kamer.