Impossible // Liam Payne

Part 17

Blij en verliefd sprong ze in zijn armen en omhelsde hem, ze drukte haar lippen op die van hem en toen ze klaar waren gaf ze de andere jongens ook een knuffel die haar vrolijk begroette. “Oh, hey Victoria.” Ze keek me met een geforceerde glimlach aan en ik mompelde iets wat op een ‘hoi’ moest lijken. Ik sloeg mijn armen over elkaar en hield ze beschermend voor mijn lichaam, elke keer als ik haar zag werd ik zo onzeker als maar kon. Ze was mooi en blijkbaar had ze alles wat Liam in een meisje zocht. Alles wat ik dus niet had. “You okey?” Hoorde ik iemand naast me vragen en ik keek recht in het gezicht van Zayn. Langzaam knikte ik maar dat ging over in geschud. “Kunnen we gaan?” Vroeg ik aan hem toen ik zag dat Emily voor de honderdste haar volle lippen op die van Liam drukte, ze leken zo vreselijk verliefd. Dat waren ze natuurlijk ook, alleen volgens Zayn hadden ze vaak ruzie en daar was nu niks van te zien. “Wij gaan even naar Starbucks, we zien jullie zo in de bus.” Zei Zayn tegen iedereen en voordat iemand nog kon zeggen dat hij mee wilde, of zij, liepen we snel weg. Zayn had zijn arm om mijn schouders heen geslagen en ik moest vechten tegen de tranen. Ik wist niet eens waarom ik moest huilen, ik had dit al zo vaak mee gemaakt. “Je moet je er niet zoveel van aantrekken, hij heeft geen idee wat hij door haar misloopt.” Zei hij bemoedigend toen we in de rij stonden bij Starbucks, twijfelend haalde ik mijn schouders op en bestelde twee Java Chips. Het meisje achter de counter keek me verveeld aan en drukte de twee bekers in mijn handen. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en gaf een van de bekers aan Zayn, langzaam begon ik aan het rietje te zuigen waardoor de smaak van verse koffie in mijn mond kwam. “Gaan we nu al terug?” Vroeg ik en hij schudde zijn hoofd, we liepen doelloos over het vliegveld zonder enige idee te hebben waar we heen liepen. “We lopen wat rondjes, verdwalen en dan gaan we terug.” Zei hij lachend en ik knikte. We liepen nog wat rondjes over het vliegveld en besloten toen om terug te gaan naar de bus met als excuus dat we waren verdwaalt. Wat natuurlijk niet zo was, want we hadden de uitgang zonder enkele moeite gevonden. “Zo, waar zijn jullie geweest?” Werd er meteen gevraagd door mijn broer. “We waren verdwaald.” Mompelde ik en ik trok me meteen terug in de badkamer waar ik mezelf voor eventjes op sloot, ik zuchtte zachtjes en probeerde de tranen die al die tijd in mijn ogen hadden gebrand nog tegen te houden. Alleen hield ik het niet meer en langzaam rolde de eerste traan over mijn wang en liet het een donker streepje achter. Het was vreselijk om verliefd te zijn. Ik haatte het. Iedereen die zei dat het – het geweldigste gevoel in de wereld was, loog. Ik voelde me belabberd en kansloos, zoals ik me de afgelopen maanden alleen máár voelde. Ik probeerde weer normaal adem te halen en ik veegde met de mouw van mijn sweater mijn gezicht droog in de hoop dat ik er weer normaal uit zag maar dat was valse hoop. Ik zag er vreselijk uit, mijn ogen waren knalrood en betraand. Ik voelde dat de bus weer begon te rijden en ik moest snel wat vasthouden om niet om te vallen van de plotselinge beweging. Ik bleef nog even zitten en wachtte rustig af tot mijn ogen weer zijn natuurlijke kleur hadden en zo normaal mogelijk liep ik weer terug naar de gezamenlijke ruimte. Op dit moment haatte ik het dat ik geen eigen ruimte had zoals de jongens, nu was ik verplicht de hele tijd hier te zitten om te kijken naar een verliefd stelletje en een stel jongens dat aan het gamen was. Ik ging op de bank zitten en tegenover zaten Liam en Emily naast elkaar, ze had haar benen opgetrokken en leunde tegen hem aan terwijl ze keek naar de tv waar een of ander spel zich aan het afspelen was – terwijl Liam het veel te druk had met zijn iPhone en totaal geen interesse toonde in wat dan ook wat er om hem heen gebeurde. Verveeld keek ik uit het raam en zag dat we langzaam de stad uit reden aangezien huizen plaats maakte voor bomen en weilanden. Ik voelde een paar ogen op me branden en langzaam keek ik om en zag ik dat Liam me zat aan te staren, ongemakkelijk keek ik weer naar buiten maar ik voelde enkel een zenuwachtig gevoel door me heen gaan.