Düşman Mahalleler

26.BÖLÜM

"Reislik uğruna..."

Mahalledeki herkes şaşkın gözlerle Hasan Dede'ye bakarken Emre sol tarafa düşen başını kaldırdı ve hafifçe güldü.

"Umarım şu tokatı hak edecek bir şey yapmışımdır."

Hasan Dede karşısındaki torununa öfkeli bakışlar ile bakarken Emre düşünceleri arasında ne yaptığını düşündü. Ama aklına hiçbir şey gelmedi. Eğer ele alınır bir sebebi yoksa bu tokadın hesabını soracaktı.

"Ne yaptım?"

Hasan Dede, gözlerini onları izleyenlere çevirdi. Emre öfkeli olsa da elini sıkıp öfkesini sıktığı elinden çıkardı. Öfkesini dizginlemesi gerekti çünkü her an kendinden yaşça büyük bu adama saygısızlık yapabilirdi.

"Dede! Ne yaptım? Söyle de ben de bileyim!"

"Sana tek bir şey soracağım!"

Emre usulca kafasını salladı. Dedesi torununun öfkeye bulanmış yeşil gözlerine uzunca süre baktı.

   Torunundan her şeyi beklerdi ama yalan söylemesine beklemezdi. Yaşlı adam nasılda  gerçeği duyunca sinirlenmişti.

"Yedi sene boyunca neredeydin?"

Emre'nin yüz hatları haddinden fazla kasılırken usulca arkasını döndü. Gözleri o an Nehir'i aradı. Etrafa bakındı uzunca süre ama bulamadı.

Bu sırrını Emir ve Buğra dışında Nehir biliyordu. Emre, Buğra ve Emir'e baktı anında. İkiside o an Emre'ye olumsuz anlamda kafalarını salladı. Biz demedik dercesine. Emre yumruk yapmış olduğu elini sıkmaya devam etti. Bunun Nehir'le alakası olmasın diyerek içinden mırıldandı.

"Emre! Bana cevap ver!"

"Dede, ben..."

"Bu şehirdeydin değil mi? Ama bana Ankara'da olduğunu söylemiştin."

Emre elindeki yumruğu biraz daha sıkarken içinden tek bir cümle mırıldandı.

"Lütfen bunun Nehir'le alakası olmasın. Lütfen. "

Emre kafasını eğdi. Dedesi nasıl öğrenmişti ki? Buğra ve Emir demezdi. Bunun dışında tek Nehir kalıyordu. Oda demezdi. Yapmazdı.

"Sana bunu kim söyledi?"

   Tüm mahalle dikkatini onlara vermiş sadece izliyordu.

Deniz, uzun süredir izlediği görüntü karşında gözlerini karşı taraftan birine dikti. Göz göze geldiği kişi üzgün bir şekilde kafasını öne eğmişti. Deniz'de o an kafasını öne eğdi.

Hasan Dede, kendi mahallesine döndü ve etrafa baktı. Aradığı kişiyi bulduğunda ona baktı ama bir tepki göstermedi. Sustu ve torununa geri döndü.

"Bunun bir önemi yok."

"Var! Kim söyledi?"

Emre'nin yüksek çıkan sesi dedesine olan saygısının sınırını aşsada o an bunu takmadı. Sadece o an küçük sırrını kimin söylediğini merak etmişti.

Deniz, uzun süre göz göze geldiği kişinin korkulu gözlerine baktı. Tek bir çözüm vardı. Mavi gözlerini usulca Emre'ye çevirdi.

"Ben söyledim."

Herkesin bakışları Deniz'e kaydı. Babası bile oğlana şaşkınca gözlerle baktı. Buna korkulu gözlerin sahibide dahildi.

Emre ise duyduğu ses ile arkasını döndü ve hafif dolmakta olan gözleri ile Deniz'e baktı.