Düşman Mahalleler

100.BÖLÜM

"Hayallerim var. İçi dışı hep seninle olan..."

Yıllar Önce...

Dört arkadaş heyecanla sokakta koşarken hava yavaş yavaş kararmak üzereydi.

İlk koşmayı bırakan Emre olmuştu.

Nefes nefese ellerini dizlerine koyan Emre merakla az ilerideki evin önünde oturan kuzenine bakıyordu.

Arkadaşları merakla ona bakınca, "Siz gidin!" dedi bağırarak. Başıyla kuzenini işaret ederken devam etti.

"Ben kuzenimin yanına gideceğim."

Üç arkadaş birbirine bakıp Emre'nin yanına gitti. Emre'nin yüzünde sevimli bir gülümseme oluşurken Buğra konuşmaya başladı.

"Sen nereye biz oraya."

Dört arkadaş, evin önüne oturmuş ağlayarak gökyüzüne bakan Kumsal'ın yanına gitti.

Kumsal sulu gözleri ile yanına gelenlere bakarken Emre onun yanına oturup küçük ellerini kuzeninin omuzuna koydu.

"Neden ağlıyorsun?"

Hepsi merakla Kumsal'a bakarken Kumsal küçük elleriyle yanağından akan göz yaşlarını sildi.

"Teyzem annem ve babamın bir daha gelmeyeceğini söyledi."

Tekrar ağlamaya başlayan Kumsal, "Niye beni bıraktılar?" diyerek kuzenine baktı.

"Çok mu çirkinim? O yüzden mi beni bırakıp gittiler?"

Buğra kafasını olumsuz anlamda sallarken, "Bence çok güzelsin." dedi. Emir ve Berk onu onaylarken devam etti.

"Allah sevdiklerini bazen çok erken yanına alırmış. Babam demişti. Annen ve baban bu yüzden seni bırakmak zorunda kaldı. Yoksa hiç bir anne çocuğunu bırakır mı?"

Berk, "Bence çok şanslısın." diyince Kumsal anlamayan gözlerle ona baktı.

"Annen ve baban melek oldu. Herkesin annesi ve babası melek değildir. Onlar her zaman seni izleyecekler. Sadece sen onları göremeyeceksin. Ve bence bu çok güzel bir şey."

Emir, Kumsal'ın boş kalan diğer yanına oturup Emre gibi elini Kumsal'ın omuzuna koydu.

"Üzülme. Ben babamı seninle paylaşırım."

Buğra, Emre'nin yanına otururken, "Bende annemi..." dedi. En son ayakta kalan Berk, Emir'in yanına oturup Kumsal'a baktı.