Düşman Mahalleler

75.BÖLÜM

"Bazı yaralar vardır. Affettim desende geçmez..."

Genç adam, eline aldığı bavulu arabanın önüne koyarken diğer yandan da onunla konuşan kuzeniyle konuşuyordu.

"Hayır bir yüzük için trip atılır mı, Emre? Ben onu seviyorum. O beni seviyor. Ee? Yüzüğün sevgimize engeli yok."

Emre tek kaşını çatarak, "Salak mısın kızım?" dedi. Bagajdan son kalan bavuluda çıkarıp arabanın bagajını kapattı.

"Adı üstünde siz nişanlısınız. Nişanlı olan yüzük takar. Anladın mı? İngilizce anlatayım mi?"

Kumsal gözlerini devirmek ile yetinir iken ifadesiz gözlerini kuzenine çevirip eline bir bavul aldı.

"Bir gerizekalıya anlatır gibi anlat, kuzenim."

Emre gülmek ile yetinir iken Kumsal merakla ona döndü.

"Mesela siz Nehirle nişanlı olsanız ve o yüzüğünü takmamış olsa, ne hissederdin?"

Emre'nin yüzünde sevimli bir şekilde gülümseme oluşurken Kumsal, saf saf gülen kuzenine, "Cevap?" diyerek baktı.

"Ben nişanlı olduğumuzu hayal ettim de zalimin kızı yine on ikilimden vurdu."

"Sana fena aşk çarpış. Aşık aşık geziyorsun. "

Emre elindeki bavulları kapının önüne koyup zile basmadan hemen önce kuzenine baktı.

"Hazır mısın? Annemin evlatlarım gelmiş diyen sesi birazdan duyulacak."

Kumsal hazırım der gibi kuzenine bakıp zile basan kuzenine baktı. Sevim'in beklenilen sesi yerini sessizliğe bırakırken kapıyı Emin açtı.

Emre ve Kumsal'ın yüzündeki gülümsemesi ifadesiz gözlerle onlara bakan Emin'in yüzüyle düşerken Emre bavulları içeri alıp merakla babasına baktı.

"Görende Karadeniz'de gemileriniz battı sanır. Annem nerede? Bu sarma kokularına göre mutfakta, değil mi?"

Kumsal, bavulları taşımayı Emre'ye bırakırken ayakkabısını çıkarıp merakla Emin'e baktı.

"Misafirimiz mi var?"

"Amcamlar ise ben tekrar evden gidiyorum. Sonra seni kızıma alacağım diyip duruyorlar."

Emin kafasını olumsuz anlamda salladı ve sessizliğini korudu. İçeri giren Emre kot ceketini askıya astıktan sonra oturma odasına yöneldi.

"Hoş gel..."

Emre'nin gülen yüzü oturma odasındaki kişileri görür görmez solarken Emin onu kolundan tutup kulağına sessizce fısıldadı.

"Ne derlerse desinler sus, Emre."

Kolunu babasından çeken Emre sinirle ona bakarken, "Yine." dedi yeşil gözleri, yeşil gözlerle buluşurken devam etti.