Düşman Mahalleler

ÖZEL BÖLÜM

"Sevmek acıtmaz aslında, sevgisizlik acıtır..."

   Genç adam, yeşil gözlerini karşısındaki küçük kıza çevirmiş merakla ona sevimli sevimli hareketler yaparken diğer yandan küçük kızı korkutmadan onu muayne ediyordu.

   Emre, küçük kızı güldürmek için komik komik şeyler yaparken küçük kız onun haline kahkahalar atıyordu.

   Emre steteskopunu kulağına takıp küçük kızın karnına tuttu ama ufaklık steteskoptan korkup ağlamaya başladı.
Hemen yanı başındaki annesi kızının ağlamasını susturmaya çalışırken Emre  steteskopunu çıkardı ve  gülümsedi.

"Önce sen beni muayne etmek ister misin?"

   Küçük kız, irice açtığı  gözleri ile bakarken göz yaşlarını silip  kafasını salladı. Emre yeşil gözlerini kısarak sedyeye oturdu ve  steteskopu küçük kıza takıp  boşta kalan kısmını kalbinin üzerine koydu.

"Çok hastayım doktor hanım. Öksürüp duruyorum."

Küçük kız ellerini dudaklarına bastırıp kahkaha atarken Emre hayran hayran ona bakıyordu.

"Ökşüy."

   Emre  yalandan bir şekilde öksürüp küçük kıza baktı. Küçük kız utanarak ona yaklaşıp, "Biytti." dedi. Emre dudaklarını büzerek, "Neyim varmış?" dedi.

"Çok haştaşın. Donduyma yeme o cız."

     Küçük kızın söyleyemediği kelimeler Emre'nin gülmesine sebep olurken Esma hemşire küçük kızın annesini yanına çağırdı. Kadın, kızını Emre'ye emanet edip giderken Emre küçük kızı muayne etme sırasını aldı.

"Öksür bakalım."

   Birkaç dakika sonra Emre küçük kızı muayne ettikten sonra merakla etrafa bakındı.

"Esma Abla? Bu ufaklığın annesi nereye gitti?"

"Birkaç tane tahlili göndermemişler. Onu göndermeye gitti."

"Anladım abla. Sağ ol."

  Emre ellerini beline koyup yeşil gözlerini küçük kıza çevirdi.

"Bana kaldın ufaklık. Senin adın ne bakayım?"

"Çiçek!"

"Bende Emre. Memnun oldum, küçük dostum. "

   Küçük kız ellerini birbirine vurup, "Emye!" diyerek bağırdı.  Emre yeşil gözlerini küçük kızdan ayırmadan kahkaha attı.