Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 15

Het eten had zoals altijd weer goed gesmaakt. Ook al zat ze niet lekker in haar vel, een lekkere maaltijd van haar partner ging er altijd wel in.
'Waarom ga je niet even naar buiten. Je kunt ook gewoon wandelen' stelde Wolfs haar voor. Het was niks voor haar om elke avond binnen te blijven zitten.
'Hmm daar heb je wel gelijk in' knikte ze waarna ze ook maar gelijk de daad bij het woord voegde. Misschien zou het haar wel goed doen, even alleen buiten zijn.
'Tot straks' glimlachte hij opgelucht toen ze naar boven vertrok. Hij wilde haar absoluut niet weg hebben, maar Eva was zo zichzelf niet. Misschien dat ze wat rust zou vinden als ze was wezen lopen, even haar hoofd leegmaken.

Ruim twee uur laten stapte ze de keuken weer binnen. Even dacht hij dat ze niet meer terug zou komen.
'En was het lekker' was hij vooral benieuwd of het haar geholpen had.
'Mwa' haalde ze haar schouders op. Niet echt dus.
'Je was wel lang weg, ik dacht je haalt alles van de afgelopen dagen in' zat het hem toch niet lekker.
'Ik heb gewoon gelopen, hardlopen wilde niet' schudde ze haar hoofd. Haar prachtig mooie hoofd, en wat ging daar toch allemaal in om. Het was hem echt wel duidelijk dat ze ergens mee zat. Maar schijnbaar wilde ze het niet met hem delen, en dus deed hij er alles aan om het voor haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Zich er geen idee van dat het juist door hem kwam dat ze zo afwezig was.
'Zal ik je anders masseren' stelde hij toen maar voor. Hij wilde haar zo graag helpen.
'Dat hoeft niet' schudde ze ook hierop haar hoofd. Ze wilde absoluut niet zo door hem aangeraakt worden. Had Marion dan toch gelijk? Zou hij gevoelens voor haar hebben.
'Ik dacht mij hielp het om te ontspannen, misschien bij jou ook' kwam hij zelf al met een verklaring.
'Het is lief van je, maar het hoeft echt niet' bleef ze erbij. Wat als ze zich dan niet meer inhouden kon.
'Ga dan even douchen, een lekkere hete douche' was zijn volgende voorstel.
'Ga ik doen' stemde ze in terwijl ze er toch bij zuchtte. Het was niet om het douchen, of omdat hij zich zo om haar bekommerde. Het was gewoon alles bij elkaar. Het was gewoon even teveel. Ze kon het even niet meer aan en hopelijk deed de warme douche haar wel goed, wat het lopen haar niet had gedaan. Ze was maar blijven piekeren, of ze nou wandelde, hardliep of keihard begon te rennen, niks leek te helpen. De douche was haar wanhopige redmiddel.