Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 77

Aan haar hand trok hij haar overeind zodat ze recht tegenover elkaar stonden.
'Dat weet ik. En dat vraag ik je ook helemaal niet' schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb je pijn gedaan en ik wil dat je weet dat me dat spijt. Net zoals het jou spijt. Dat lijkt me al een goed begin toch' haalde hij zijn schouders op.
'Je wilde me nooit meer zien Wolfs, dat moest ik een plekje geven. Dan kan je nu niet zomaar terug m'n leven in lopen' schudde ook Eva haar hoofd.
'Jij bent naar mij toe gekomen he. Je had het me ook niet kunnen vertellen' was Wolfs het daar niet mee eens.
'Je was er toch wel achter gekomen en dan, dan was je misschien nog kwader op me geweest dat ik het je niet verteld had' was Eva het daar op haar beurt niet mee eens.
'We moeten ophouden met die verwijten' was Wolfs zijn plotselinge conclusie. Hij was er klaar mee om er maar om heen te draaien.
'Ik hoef helemaal niet uit te zoeken wat ik wil, ik weet al maanden wat ik wil, en dat is niet trouwen. Niet met Merel in elk geval' deed hij er nog een schepje bovenop.
'Ik weet niet of ik dit wel horen wil' werd het Eva echt allemaal even te veel. Ze wist heus wel waar Wolfs op doelde zonder dat hij het al uitgesproken had.
'Ik wil jou Eef. Ik heb jou altijd gewild, ook toen ik zei van niet' trok Wolfs zich er niks van aan en vervolgde gewoon zijn relaas.
'Ik weet niet of ik het kan' bleef Eva erbij.
'We kunnen het op zijn minste proberen toch. Er is nog altijd iets dat ons met elkaar verbind' liet hij heel voorzichtig zijn hand naar haar buik gaan waar zijn vingertoppen heel zachtjes overheen kriebelde.
'Pap' vloog op dat moment de deur boven open waarna er meteen gehaaste voetstappen op de trap te horen waren. Het was onmiskenbaar Fleur die zich gehaast had.
'Fleur' zuchtte Wolfs dan ook diep. Hij zat echt niet op de bemoeienissen van zijn dochter te wachten.
'Waarom ben je hier. Je moet je pak aan, naar het stadhuis' ratelde ze meteen door toen ze de keuken bereikt had.
'Wat is dit' sloeg ze het tweetal gade dat niet eens de kans had gekregen een stap bij elkaar vandaan te zetten. Wolfs hand hield nog altijd Eva haar pols vast en zijn andere hand bevond zich nog altijd bij haar buik.
'Bemoei je er alsjeblieft niet mee' liet Wolfs nu wel Eva los terwijl hij zich op zijn dochter richtte.
'Waarom gaat de bruiloft niet door, en waarom moet ik dat van Merel horen. Ik heb het recht om te weten wat hier aan de hand is' trok de jonge vrouw zich er alleen helemaal niks van aan.
'Nu even niet Fleur' bleef Wolfs er op zijn beurt ook bij. 'En als je ons nu even alleen kan laten' dirigeerde hij zijn dochter de keuken uit.
'Nou ja zeg' was ze daar totaal niet van gediend. 'Dan ga ik wel terug naar Kerkrade, naar Merel. Ik snap niet dat zij er zo luchtig overdoet' draaide ze zich uit eindelijk toch om waarna ze de trap weer op stormde en vervolgens de oude houten deur achter zich dicht trok. Het tweetal weer alleen achterlatend in de keuken.