Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 49

De lunch van Marion had haar goed gesmaakt. Iets waardoor ze hem weer zo miste. Normaal gesproken deed hij dit altijd voor haar. Haar ontbijt maken, haar lunch maken, haar avondeten maken. Daarom ook dat ze nauwelijks nog at, ze had er geen zin in, en het herinnerde haar steeds aan hem.
'Eva kun je even komen' werd ze door Mechels naar het kantoor geroepen.
'En doe de deur even dicht' attendeerde ze haar rechercheur erop toen die zo door wilde lopen.
'Wat is er' bleef Eva afwachtend achter de lege stoel staan.
'Ga even zitten alsjeblieft' gaf Mechels niks prijs waarom ze haar naar het kantoor had geroepen. Als ze nu van Mechels ook maar niet een preek kreeg over dat ze zoveel afgevallen was. Ze zat er niet op al die bemoeienissen te wachten. Het gebemoei van Marion was wel al genoeg.
'Ik wil nu weten wat er aan de hand is met Wolfs' verbrak ze uiteindelijk de stilte.
'Hoe bedoelt u' hield Eva zich van de domme.
'Dan zal ik het je maar zo zeggen. Wolfs heeft aangegeven dat hij overgeplaatst wil worden' deelde Mechels haar mee. Het was misschien wat hard, maar misschien de enige manier om er bij Eva wat uit te krijgen.
'Wat. Overgeplaatst' sprongen de tranen Eva onmiddellijk in de ogen. Hij wilde niet meer met haar werken, niet alleen niet meer met haar wonen, maar hij wilde niks meer met haar te maken hebben. Hij kwam niet meer terug, en het zou ook niet meer goed komen.
'Wolfs zegt dat er iets gebeurd is waardoor hij niet meer met jou kan en wil samenwerken' knikte Mechels dat ze het goed gehoord had.
'Eva' drong ze vervolgens aan op commentaar bij haar rechercheur die compleet uit het veld geslagen leek te zijn. 'Je wist dit niet he' was het haar wel duidelijk.
'Wanneer heeft u hem gesproken' schudde ze kleintjes haar hoofd. Het ontkennen had geen enkele zin.
'Gisteravond' beantwoordde ze Eva haar vraag. 'Hoelang heb jij hem al niet gezien' wilde ze vervolgens van haar weten.
'Sinds dat hij zich ziek gemeld heeft' slikte Eva haar tranen weg. Ze mocht hier nu niet gaan huilen. Niet hier in het kantoor.
'Ik neem aan dat jullie ruzie hebben gehad' wilde Mechels er meer van weten.
'Ik wil het er niet over hebben' probeerde Eva tevergeefs nogmaals haar tranen binnen te houden. Hij wilde niet meer met haar werken, die klap kwam zo hard bij haar binnen. Haar beste vriend, haar collega, notabene haar partner, wilde niks meer met haar te maken hebben.
'Eva' probeerde Mechels haar te kalmeren terwijl Eva inmiddels in tranen was uitgebarsten. Ze wilde het niet, maar ze kon er niks aan doen, het verdriet was te groot om nog binnen te kunnen houden.
'Sorry' stormde Eva dan ook het kantoor uit, het bureau uit, ze moest naar buiten, ze snakte naar frisse lucht voordat ze onderuit zou gaan. Ze trok dit niet, het kon niet en het mocht niet.
😅