Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 61

Een tikkeltje overdonderd door haar stap voorwaarts deinsde hij een stap achteruit.
'Niet doen Eef' schudde hij zijn hoofd dat ze hiermee op moest houden. Hij kende haar, en hiervoor zelfs veel te goed.
'Ik doe toch niks' beet ze verleidelijk op haar onderlip omdat ze wist dat hij daar niet tegen kon. Ze wist in dit geval precies hoe ze hem inpakken moest. Wat ze moest doen om hem zover te krijgen. Toen ze vervolgens nog een stap voorruit zette bleef hij dan ook als versteend staan, waarna Eva hem zachtjes kuste. Hem kussen was zo fijn, en dat zou hem er ook aan herinneren hoe fijn ze het samen hadden gehad, daar was ze zeker van.
'Eef' mompelde Wolfs tevergeefs nog een keer. Want ze had gelijk, hij kon haar zo niet weerstaan. Als ze gewoon omgedraaid was en weg was gegaan dan had hij er geen problemen mee gehad, maar nu ze hem zo verleidde kon hij daar geen weerstand tegen bieden.
Al snel na hun eerste lichamelijke contact nam hij haar dan ook mee verder naar binnen. Al zijn goede voornemens om zich niet door haar te laten inpakken waren opslag verdwenen.
'Ohh Wolfs' drukte ze haar vingers in zijn rug terwijl hij bovenop haar lag op de bank.
'Hmm Eef' leek hij er ook geen genoeg van te krijgen. Eindelijk na al die maanden waren ze weer herenigd.

'Dat was toch wel weer zo fijn' hijgde Eva er nog van na. Dit was precies zoals ze het zich herinnerd had. Alsof het nooit over was geweest. 'Jij vind het toch ook fijn' liet ze haar handen over zijn rug heen glijden. Oh wat was ze gek op deze man.
'Je kunt beter gaan' schoot hij overeind. Hij was meteen weer terug in de realiteit beland. Dit had nooit mogen gebeuren, hij had ook gewoon gelijk de deur dicht moeten doen toen hij haar had zien staan. Dan was het nooit zover gekomen.
'Wolfs' keek ze hem nog altijd even verleidelijk aan. Dan zou hij wel weer bijdraaien.
'Dit had niet mogen gebeuren' schudde hij zijn hoofd terwijl hij zijn kleding van de grond af raapte.
'Je wilde dit zelf toch ook' wist Eva van geen ophouden, ze moest en zou Wolfs terug krijgen.
'Jij verleidde mij' schudde hij ontkennend zijn hoofd.
'Je weigerde anders ook niet' haalde Eva haar schouders op.
'Trek je kleren aan en ga weg' raapte hij ook haar kleding op die hij vervolgens haar kant uit gooide. Hij had zich zo laten gaan.
'Wol-olfs' zette ze er zelfs haar beteuterde gezicht bij op.
'Ik ga trouwen Eef, ga terug naar Maastricht en kom hier nooit meer' was Wolfs er klaar mee. Ze moest gewoon weer uit zijn leven verdwijnen, zoals hij haar een aantal maanden geleden ook uit zijn leven gewist had. Maar nu wist ze waar hij woonde.
'Trouwen. Jij' kon Eva niet geloven wat ze hoorde.
'Ja' haalde Wolfs zijn schouders op. 'Soms overkomt je iets' was zijn redenatie.
'Je lult' verwarde Eva dit. Wolfs en trouwen dat was echt absolute onzin.
'Dan niet' maakte het hem niet uit dat ze hem niet geloofde. 'Ik ben doorgegaan met mijn leven, zou je ook moeten doen, dag Eva' werkte hij haar zorgvuldig de deur uit. Hij had alles voor elkaar, en dat ging zij nu niet weer verpesten.

🙈😅