Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 40

Een flinke ruzie zoals Marion het omschreef was het niet eens geweest. Het was vooral het feit dat ze haar partner ongelofelijk had gekwetst wat er voor gezorgd had dat hij weg was gegaan.
'Ik heb hem gekwetst, denk ik' schudde Eva dan ook haar hoofd. 'Het was echt niet mijn bedoeling, maar ik wist ook niet dat hij het zo zou opnemen. Ik wilde het gewoon met hem uitpraten' vertelde ze haar vriendin.
'Hij zal wel weer een keer terug moeten komen toch. Hij moet ook schone kleren aan' probeerde Marion het haar positief in te laten zien.
'Dan doet 'ie dat vast als ik er niet ben' haalde Eva haar schouders op.
'Nu bijvoorbeeld. Kom' sprong Marion al overeind om af te rekenen. Als Wolfs nu thuis was dan had Eva de kans om het met hem goed te maken en dus moesten ze die kans met beide handen aangrijpen.

'Zijn motor is er niet' had Eva de hoop alweer opgegeven toen ze de straat in liepen.
'We kunnen op zijn minst kijken of hij wel geweest is' gaf Marion de hoop daar in tegen nog niet op. 'Nou maak die deur open' spoorde ze haar jongere vriendin aan.
'Hier is die volgens mij niet geweest' keek Eva wederom de keuken rond zoals ze dat vanmorgen ook al had gedaan.
'Naar boven dan' ging Marion haar voor de trap op waar de deur van zijn kamer nog altijd dicht was.
'Ik weet niet of die op slot zit' durfde Eva het niet aan.
'Daar kom je toch snel genoeg achter' had Marion daar geen boodschap aan en klopte op de deur. Ook al stond zijn motor er niet, ze konden niet zomaar onaangekondigd zijn kamer binnen lopen.
'Wolfs' riep Marion zelfs nog zijn naam waarna ze Eva aanspoorde de deurklink naar beneden te duwen. Wonderwel ging de deur gewoon open, schijnbaar had Wolfs zijn kamer nooit op slot zitten.
'We kunnen dit niet maken' bleef Eva met de deur in haar handen staan.
'Het is toch jou huis' maakte het Marion niet uit. 'Je wilt toch weten of hij geweest is' gaf ze haar vriendin vervolgens een zetje zodat de deur verder open ging en Eva in de deur opening belandde. Meteen scande haar ogen de ruimte.

Leeg.

Alles was weg.

Het bureau was leeg, het bed was opgemaakt, de gordijnen waren geopend, niks leek erop dat deze kamer in gebruik was.

'NEE' rende Eva de kamer in waarna ze de laatjes van het bureau open begon te trekken en zich vervolgens op de kast richtte toen die leeg bleken te zijn.

'Nee Wolfs' kwamen de tranen vanzelf toen ook zijn kledingkast leeg bleek te zijn. Hij was niet weggegaan om weer terug te komen. Hij was weggegaan voor altijd. Ze had hem weggejaagd, hem zo diep gekwetst.

'Nee, nee, nee' riep ze luid brullend uit terwijl Marion het tafereel gade sloeg. Eva moest wel iets heel ergs gezegd hebben dat Wolfs al zijn spullen had ingepakt en was vertrokken zonder haar ervan op de hoogte te stellen. En dat terwijl ze er zeker van was dat de twee juist diepe gevoelens voor elkaar koesterde.
Hoe had dit kunnen gebeuren?

🤐