Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 57

Binnen no time was alles wat ze wist besproken en was het dan ook tijd om weer terug naar Maastricht te keren. Maar niet zonder dat ze geprobeerd had of Wolfs met haar wilde praten. Ze had hem immers nog altijd zoveel te zeggen, waar ze nooit de kans voor had gekregen doordat hij zonder iets te had laten weten was vertrokken. En als ze nu haar kans niet pakte zou ze die waarschijnlijk sowieso niet meer krijgen.
'Nou hartstikke bedankt, kan je nou weer opzouten' weigerde hij dan ook nog op te kijken van het dossier.
'Hartstikke graag gedaan' antwoordde ze cynisch terug. 'Kan je me nu dan even terug naar de uitgang brengen' was dat haar troef om hem alleen te kunnen spreken.
'Je bent hier toch ook gekomen' haalde hij zijn schouders op.
'Ja met hulp' irriteerde het haar dat hij niet gewoon mee werkte.
'Loop jij effe met haar mee' schoof Wolfs het af op zijn partner.
'Doe het zelf' werkte die niet mee.
'Ik moet hier ook alles zelf doen' schoof Wolfs zijn stoel met geweld naar achteren waarna hij voor haar uit liep.

'Moet ik de deur nog voor je open doen ook zeker' hield hij zijn pasje voor de scanner zodat de deur open ging.
'Wolfs' verzamelde ze haar moed bijeen. Zo vriendelijk was hij immers niet voor haar geweest. Maar ze nam er ook geen genoegen mee om nu zo naar buiten te stappen zonder nog iets gezegd te hebben.
'Ik wil dat je weet dat het me spijt' praatte ze verder toen hij geen reactie gaf.
'Dan ga je niet naar buiten' haalde hij zijn schouders op waarna hij de deur weer dicht liet vallen. 'Dag Eva' negeerde hij haar excuses.
'Wolfs' probeerde ze hem nogmaals tegen te houden.
'Ga je zelf naar buiten of moet ik er iemand bij halen' bleef ook hij volhouden.
'Je kan toch wel gewoon even met me praten' gaf ze de hoop nog altijd niet op.
'Ik heb geen behoefte om met jou te praten. Ik heb mijn leven opgepakt, zou je ook moeten doen, jij wilde mij tenslotte niet' waren de laatste woorden die hij eraan vuil wilde maken. Hij draaide zich dus ook om, om terug naar de kantoortuin te keren.
'Ga je me nou stalken' draaide hij zich wederom om toen hij door had dat ze hem terug volgde.
'M'n jasje hangt nog binnen' liep ze hem voorbij alsof ze niet onder de indruk van hem was. Al deed het haar uiteraard meer dan dat ze wilde toegeven. Vooral dat hij zijn leven had opgepakt zoals hij dat noemde, en dat terwijl zij hem nog bijna dagelijks miste.
'Zoek het uit' volgde hij haar vervolgens hoofdschuddend.
'Mag ze toch blijven' keek Koster verbaasd op.
'Wat vergeten of zo' haalde Wolfs zijn schouders op terwijl Eva haar jasje van de stoel haalde.
'Wij gaan gelijk' was Koster inmiddels ook in beweging gekomen om samen met Wolfs het bureau te verlaten terwijl Eva nog altijd in de kantoortuin stond.