Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 47

Ze begon aan de stilte en de leegte te wennen. Of terwijl het was de hoogste tijd dat hij terug zou komen. Het had nu wel weer lang genoeg geduurd. En hij kon toch niet zolang boos op haar blijven. Hij was altijd degene die zei dat ze dingen moesten uitpraten, maar nu was hij zelf degen die was weggelopen.
'He Eef' werd ze opgeschrikt door de vrolijke stem van Fleur. Ook dat nog. Die ging geheid vragen waar haar vader was, aangezien hij hier niet was.
'He Fleur' probeerde ze zo opgewekt mogelijk over te komen. Al zou dat waarschijnlijk weinig zin hebben, als Fleur haar gezicht gezien had.
'Wat is er' keek ze dan ook meteen zorgelijk.
'Niks' wuifde Eva het weg. Die het er nog steeds niet over wilde hebben, en al helemaal niet met zijn dochter.
'Waar is m'n vader' haalde de jonge vrouw haar schouders op dat ze daar eigenlijk ook niet voor gekomen was. 'Hij zei dat het niet uitkwam vanavond. Ik zou hier natuurlijk komen eten, maar hij deed echt heel vaag, en toen ik vroeg of ik dan morgen kon komen deed 'ie ook al zo raar. Dus ik dacht misschien hebben jullie een grote zaak maar ik zag de auto toen ik toevallig toch langs reed dus ik dacht dan kom ik toch even kijken' ratelde ze aan één stuk door alsof ze Eva een verklaring schuldig was.
'Ik weet niet waar je vader is' was Eva nu degene die haar schouders ophaalde.
'Hoezo je weet niet waar hij is. Jullie werken de hele dag samen, jullie wonen samen' keek Fleur haar niet begrijpend aan.
'We doen echt niet alles samen hoor, en zoals ik al zei, in weet niet waar hij is' bleef Eva erbij.
'Hebben jullie ruzie gehad' vertrouwde Fleur het niet. Zo kil en afstandelijk als Eva over haar vader praatte, dat klopte gewoon niet.
'Bel je vader, vraag het hem, ik ga douchen' stond Eva op van de tafel waar ze al die tijd had gezeten. Zo ging het elke avond. Ze kwam thuis, ging aan tafel zitten, bleef daar afwachtend zitten en vertrok uiteindelijk naar boven omdat hij toch niet kwam.
'Eef, ik vraag het jou' hield Fleur haar tegen.
'Ik weet het niet oké, ik weet niet waar je vader is, ik weet helemaal niks' snauwde ze de jonge vrouw toe waarna ze zich langs haar heen duwde om alsnog naar boven te vertrekken voordat ze het nog erger zou maken. Fleur kon er immers ook niks aandoen, maar ze moest niet zo blijven doorzeuren. Ze wilde het niet de hele tijd over Wolfs hebben, begreep nou echt niemand dat? Ze moesten haar gewoon allemaal met rust laten. Hij was weggegaan dus moest hij de mensen ook maar van antwoorden voorzien op hun vragen. Dat was niet aan haar vond ze. Liet hem maar vertellen wat een ongelofelijk kreng ze was en hoe erg hij haar haatte. Want daar was ze inmiddels wel zeker van. Waarom was hij anders nog niet terug gekomen.