Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 50

Zoals ze eigenlijk wel had kunnen verwachten was Marion haar achterna gekomen. Die had meteen in de gaten gehad dat er iets aan de hand was geweest, al was dat waarschijnlijk voor iedereen wel duidelijk geweest. Eva huilde immers nooit, en zeker niet in het bijzijn van haar collega's. Dus dat ze nu huilend het kantoor uit was gestormd was genoeg om aan te nemen dat er echt iets aan de hand was.
'Eva, Eef' rende Marion dan ook meteen op haar af.
'Hij.... hij...' kwam er alleen niks uit bij Eva die met grote halen aan het huilen was, alsof het uit haar tenen kwam.
'Sssst rustig, kalmeer een beetje' probeerde Marion haar te laten kalmeren. Eva was echt helemaal over haar toeren. Zelden had Marion haar zo gezien.
'Hij komt niet meer terug Mar' schudde Eva nog altijd even hard huilend haar hoofd.
'Wat heeft Mechels gezegd' wilde Marion het fijne ervan weten. Ze hoorde dat haar vriendin op kantoor moest komen, maar ze had er geen idee van, wat daar besproken was.
'Wolfs heeft om overplaatsing gevraagd' kwam er met horten en stoten uit.
'Wat' kon Marion haar oren niet geloven. Dat kon toch niet zomaar. En dat zou Wolfs ook nooit zomaar doen. Niet om een klein ruzietje. Zo heel goed kende ze hem niet, maar ze wist wel wat Eva voor hem betekende en dat hij echt nooit zomaar weg zou gaan en weg zou blijven.
'Wil je naar huis' opperde Marion. Eva kom zo echt niet op het bureau blijven, ze was totaal over haar toeren.
'En dan, daar komt 'ie niet mee terug hoor' schudde Eva afkeurend haar hoofd.
'Je kan zo ook niet werken' schudde ook Marion haar hoofd.
'Ik ga echt niet de hele dag thuis zitten hoor' bleef Eva erbij.
'Dan gaan we iets anders doen' haalde Marion haar schouders op.
'We' keek Eva verbaasd opzij. Ze konden echt niet allebei zomaar weggaan van het bureau.
'Je denkt toch niet dat je nu alleen laat.
Je bent helemaal overstuur' knikte Marion dat ze het goed gehoord had.
'Ik maak er heus geen eind aan hoor als je daar bang voor bent' lachte Eva het weg.
'Nou nee dat niet, maar ik wil gewoon niet dat je de hele middag alleen thuis zit weg te kwijnen' was Marion haar redenatie.
'Dat is niet alleen vanmiddag hoor, ik kwijn al twee weken weg' haalde Eva haar schouders op dat het niet uitmaakte.
'Omdat je me er niet voor je laat zijn, maar ik laat me nu niet wegsturen. Ik ga even naar Mechels om te zeggen dat ik je meeneem. Wil je nog mee naar binnen' liet Marion haar zelf de keus.
'En al die blikken zien zeker die me aanstaren. Nee bedankt' schudde Eva haar hoofd. Ze wist heus wel dat iedereen haar nagekeken had toen ze het bureau uitgerend was.
'Dan ben ik zo terug, oké' beloofde Marion haar. Ze wist dat ze toch wel toestemming zou krijgen. Mevrouw Mechels maakte zich immers net zoveel zorgen om Eva als dat zij dat deed. Ze had bij Marion geprobeerd wat los te peuteren, maar die had haar kaken stijf op elkaar gehouden. Ze wist dat Eva het niet zou kunnen waarderen als ze er iets over los zou hebben gelaten. En dus had ze het doen overkomen alsof zij ook van niks wist, maar dat ze zich wel net zoveel zorgen maakte. En dus zou ze deze kans krijgen om alsnog iets bij Eva los te krijgen. Als die eindelijk eens echt zou gaan praten. Want dat was altijd nog maar de vraag.