Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 43

Het was Marion wel duidelijk dat ze meer uit de kast moest trekken om de daadwerkelijke reden uit Eva te krijgen. Ze was er dan ook heilig van overtuigd dat er veel meer speelde dan dat haar vriendin haar verteld had.
'Ik moet terug naar het bureau. Je kan wel hier blijven, ik leg het Mechels wel uit' keek Marion op haar horloge.
'En hier de hele middag zitten janken zeker. Ik ga gewoon mee' schudde Eva haar hoofd.
'Het hoeft niet he' probeerde Marion het nogmaals. Op deze manier hadden ze toch niks aan haar. Eva was helemaal uit haar doen door het plotselinge vertrek van haar partner. Ze was er van overtuigd als iemand een verkeerd grapje zou uithalen dat Eva op het bureau of meteen in tranen zou uitbarsten of ze zou ontploffen. En dat wilde ze liever voorkomen.
'Het word er echt niet beter op als ik hier blijf. Ik ga liever gewoon werken' bleef Eva er toch bij, waarna ze haar neus snoot en haar tranen droogde om vervolgens haar rug te strekken. Het teken dat ze er weer klaar voor was. Of terwijl ze had haar masker op gedaan. Het masker die haar daadwerkelijke gevoelens niet toonde. De rest van haar collega's hoefde hier niks van te weten.
'We praten vanavond verder, goed' maakte Marion haar wel meteen duidelijk dat ze nog niet klaar met haar was.
'Ik heb er niks meer over te zeggen' haalde Eva haar schouders op. Ze bleef erbij dat ze haar vriendin echt niet ging vertellen dat ze meerdere keren met Wolfs het bed gedeeld had. Marion was echt haar beste vriendin, en ze vertrouwde haar alles toe, maar dit gewoon niet. Marion zou haar oordeel al klaar hebben en daar zat ze echt niet op te wachten. En daarbij mocht het ook absoluut niet uitkomen want zij en Wolfs met elkaar hadden gedaan. Dan zouden ze op het bureau uit elkaar gehaald worden, en dat kon ze er echt niet ook nog eens bij hebben.
'Wolfs komt er echt niet mee terug hoor' was haar redenatie toen Marion fronsend om keek. 'Ja ik baal er ontzettend van, maar ik wil het er nu gewoon niet meer over hebben' was de bikkelharde Eva terug. Er was niks meer te merken van het feit dat ze zojuist nog huilend van pijn en verdriet boven op de vloer had gelegen.
'Je kunt niet doen alsof er niks gebeurd is Eva' schudde Marion afkeurend haar hoofd.
'Dat doe ik ook niet, maar ik wil het er gewoon niet constant over hebben. Laat het nou maar. We gaan naar het bureau' wuifde Eva het nogmaals weg. Ze was er nu gewoon klaar mee, ze wilde niet meer huilen, maar gewoon weer aan de slag gaan. Doen waar ze goed in was, haar werk, met of zonder haar partner. Al had ze hem toch liever wel aan haar zijde gehad.