Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 72

Alle radartjes in Marion haar hoofd maakte overuren om haar prangende vraag te beantwoorden terwijl er maar één iemand was die haar vraag kom beantwoorden. En die moest ze juist niet teveel pushen.
'Maar wie is dan de vader' kon ze de vraag niet langer meer voor zich houden.
'Wolfs. Het is van Wolfs' liet Eva haar hoofd op haar armen die op tafel lagen vallen. 'En zeg alsjeblieft maar niks' stak ze vervolgens haar hand op om Marion het zwijgen op te leggen. Het was allemaal al erg genoeg. Was ze eindelijk nagenoeg over die man heen, bleek ze zwanger van hem te zijn. Erger dan dit kon niet.
'Ik zal niks zeggen. Mag ik wel iets vragen' probeerde Marion het toch.
'Nee ook niet. Ik ga geen verklaring afleggen' schudde Eva met haar hoofd.
'Weet hij het al' negeerde Marion haar afwijzende antwoord.
'Nee natuurlijk niet' proestte Eva het bijna uit. 'Ik heb hem al weken niet meer gesproken' was haar redenatie.
'Minstens een week of acht geleden nog of zo' was Marion haar weerwoord daarop.
'Ja oké' kon Eva niet anders dan dat beamen. 'Maar daarna niet meer, echt niet' verzekerde ze haar vriendin ervan.
'Maar acht weken geleden of zo, was Wolfs hier allang niet meer' gaf Marion de hoop niet op.
'Het was toen ik naar Kerkrade ging' bekende Eva nu toch. 'Ik zei toch dat ik met hem wilde praten' kon ze het niet langer meer verzwijgen.
'Vreemde manier van praten' knikte Marion grijnzend.
'We hebben echt gepraat' schudde Eva haar hoofd. 'Maar hij wilde niet mee terug naar Maastricht. Hield maar vol dat hij een nieuw leven had en dat hij gelukkig was, en toen heb ik hem verleid, opzettelijk' bekende ze nu wel het hele verhaal.
'Hoopte je hem zo wel mee te krijgen' kon Marion haar oren niet geloven.
'Ik hoopte dat hij in zou zien dat wij bij elkaar hoorde' knikte Eva instemmend. 'En toen zei hij dus dat hij gaat trouwen en dat het niet had mogen gebeuren' haalde ze vervolgens haar schouders op.
'Shit shit shit. We hebben het helemaal niet veilig gedaan' kwam het besef nu pas. Nu het al te laat was.
'Dat is duidelijk ja' grinnikte Marion. 'Je moet het hem wel vertellen Eef. Hij heeft het recht om het te weten' vervolgde ze daarna voordat Eva weer door zou ratelen.
'Hoe dan. Ik ben daarna nog een keer naar Kerkrade geweest. Ik heb hem beloofd om hem met rust te laten. Hij wil me nooit meer zien' schudde Eva haar hoofd.
'Maar een kind is iets moois Eva' was Marion het er niet mee eens.
'Ja als je samen bent misschien, en dan, dan worden we co-ouders zeker. Echt niet' gaf Eva niet toe. Wolfs wilde haar niet meer, dan ook zijn kind niet.
'Je moet het hem vertellen' herhaalde Marion haar woorden.
'Hij gaat trouwen' schudde Eva afkeurend haar hoofd. Ze wilde zijn mooiste dag niet verpesten. Ze had het hem beloofd. 'Ik kan het wel alleen' was haar besluit.
'Daar ben ik ook wel zeker van. Maar het feit is, dat hij het recht erop heeft om het te weten. En als jij het hem niet verteld dan doe ik het' was Marion onverbiddelijk. 'Jij gaat morgen naar hem toe en zo niet dan ga ik. Wat hij er dan mee doet moet hij weten, maar je moet het hem wel vertellen' legde Marion haar op.
'Oké, oké' stemde Eva er uiteindelijk mee in. Ze wist ook wel dat Marion gelijk had. Hij had het recht erop om het te weten, maar ze durfde het gewoon niet. Ze was zo bang voor zijn reactie. Hij wilde haar überhaupt niet eens meer zien, laat staan dat hij op een kind zit te wachten. Hoe had ze zo stom kunnen zijn.