Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 23

Behalve het hoognodige hadden de twee rechercheurs geen woord meer met elkaar gewisseld. De spanning was echt om te snijden geweest, en zelfs Mechels had dat opgemerkt waarop ze haar koningskoppel weg had gestuurd. Er was toch niet veel te doen en dus konden ze beter hun problemen oplossen. Wolfs had dat zoals altijd weer gedaan, hij had zijn motor gepakt en was er vandoor gegaan waardoor Eva nu al urenlang voor zich uit zat te staren in de lege keuken van de Ponti. Ze had hem op zijn ziel getrapt door hem te negeren en te doen alsof hij er niet was. Dat kon ze misschien bij andere flikken, maar haar partner, haar beste vriend pikte dat niet en dus had hij haar nu ook alleen gelaten. Zelfs een rondje hardlopen liet haar niet beter voelen. Ze wist echt wel dat ze er zelf schuldig aan was dat hij was gaan rijden en nog niet terug was gekomen. Hij hoefde haar niet te zien, en daar had ze het zelf naar gemaakt.
De haast onaangeroerde bakjes van de chinees liet ze op tafel staan terwijl ze zichzelf ging douchen. Ze had haar favoriete eten meegenomen toen ze terug kwam van haar rondje, maar het smaakte haar niet. Al zou momenteel niks haar smaken, zolang haar beste vriend niet terug was. Dat was waar ze zich het meeste zorgen om maakte. Dat ze zo gemeen tegen hem was geweest dat hij niet terug zou keren.

De douche had haar enigszins een beetje doen ontspannen. Als je de kraan maar net heet genoeg zette. In niet meer dan een kort broekje en een hemdje met een vest daarover heen liep ze even later dan ook terug naar de keuken. Daar waar haar partner aan de tafel zat. Met zijn rug naar haar toe en zijn favoriete fles stond naast hem. Haar hart maakte een sprongetje, een sprongetje van opluchting dat hij terug was. Veilig en wel terug bij haar thuis in de keuken.
'Wolfs' schraapte ze haar keel om haar aanwezigheid kenbaar te maken.
'Ja' verroerde hij geen vin. Hij keek niet om, hij bewoog niet.
'Sorry' bleef ook zij op dezelfde plek staan. Ze had geen idee hoe hij zou reageren. Misschien had hij haar niet meer in de keuken verwacht en was hij daarom aan tafel gaan zitten. In de veronderstelling haar vandaag niet meer te hoeven zien en al helemaal niet meer met haar te hoeven praten.
'Wolfs' herhaalde ze zijn naam toen er deze keer geen reactie van zijn kant kwam. 'Ik ben gewoon een beetje moe, en dat had ik niet op jou af moeten reageren' vervolgde ze haar verhaal maar. Misschien dat hij dan nog met een reactie zou komen en anders had ze in elk geval haar excuus gemaakt.
'En wat wil je nu dat ik daarop zeg. Alles wat ik zeg is toch verkeerd' bleef hij met zijn rug naar haar toe zitten terwijl hij nu wel tegen haar sprak.
'Het spijt me van vandaag. Het was de vermoeidheid en dan waren we ook nog eens te laat. Ik haat te laat komen' haalde ze haar schouders op. Niet dat hij dat zag maar toch.
Het zorgde er in elk geval voor dat hij zich omdraaide op zijn stoel zodat ze niet meer tegen zijn rug aan stond te kijken. Dat was al een opluchting op zich. De rest zou ook wel weer goed komen.