Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 6

Al geeuwend zat Eva aan haar bureau naar het beeldscherm te staren. Ze zaten midden in een zaak die veel van hun beide vergde, en dat begon ze nu wel te voelen.
'Je zit toch niet te slapen he' grapte Wolfs vanachter zijn beeldscherm vandaan.
'Nee natuurlijk niet' sneerde Eva terug die de grap er niet van in zag. Ze was gewoon keihard aan het werk geweest al die tijd, ze had nu gewoon even een dipje. Even een paar minuutjes waarin ze wat afwezig was.
'Pak even koffie dan' leek hij haar sneer niet op te merken.
'Ik ben ook bezig hoor, doe het lekker zelf' snauwde ze dan ook terug.
'Ben jij met je verkeerde been uit bed gestapt of zo' liep hij haar al voorbij om dan zelf maar koffie te halen wat hem alleen maar een blik opleverde van zijn collega. Als blikken konden doden.
'Misschien heeft Eva wel een heel ruig leven hiernaast' grapte vervolgens Marion ook nog.
'Nou dat zal wel niet hoor' was die dan ook de volgende die een dode blik toegeworpen kreeg.
'Zullen we gaan lunchen' koos Marion onmiddellijk eieren voor haar geld.
'Ik heb het druk' schudde Eva afkeurend haar hoofd. 'Jullie denken misschien dat ik niks doe' zuchtte ze er nog achteraan om haar collega's duidelijk te maken dat ze wel degelijk hard aan het werk was.
'Dat denk ik helemaal niet' verweerde Marion zich meteen al.
'Je kunt haar beter laten' bemoeide Wolfs zich er ook weer mee.
'Bemoei je lekker met jezelf' sneerde Eva dan ook meteen weer. 'En wat fijn dat ik ook koffie krijg' voegde ze er nog aan toe toen ze maar één kopje koffie in zijn hand zag.
'Die was voor jou' zette hij de mok gauw op haar bureau neer voordat hij er een slok uit had genomen.
'Leugenaar' trapte ze daar dan ook niet in, maar toch eigende ze zich de mok meteen toe. Hier was ze zo aan toe.
'Heb jij dat verslag al af' stortte ze zich meteen weer op haar werk.
'Bijna' schudde Wolfs zijn hoofd. 'Ik heb echt even koffie nodig' doelde hij op de mok in zijn handen toen ze hem vragend aankeek waarom hij dan niks deed.
'Je kan beter doorwerken' tikte ze zelf ijverig door. Hoe eerder het klaar was hoe eerder ze er vanaf waren. Dat was zij tenminste van mening.
'He eh volgens mij heb ik dat hele verslag al bijna uitgetypt he' liet Wolfs zich niet vertellen wat hij moest doen en zeker niet door zijn partner. Dat deed zij immers ook niet door hem.
'Ja dus' liet ze zich dan ook niet kennen. 'Je denkt echt dat ik de hele tijd niks gedaan heb' stond ze kwaad op om haar printjes uit de printer te halen waar ze hem mee om zijn oren sloeg. 'Hier. Klaar' gooide ze het voor zijn neus op zijn bureau neer.
'Hartelijk bedankt' antwoordde hij cynisch. Het zou niet uitmaken wat hij zou zeggen. Het zou toch nooit goed zijn.

Alweer zes delen in dit verhaal. Wat vinden jullie er tot nu toe van?