Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 25

Gelukkig was de lucht tussen beide rechercheurs geklaard. En dat was ook op het werk te merken. Mechels had ze gecomplimenteerd met het feit dat ze hun problemen zo snel hadden opgelost. En dat voor twee mensen die niet echt praters zijn.
'Bijna weekend' rekte Wolfs zich even uitgebreid uit.
'En wat wil je daarmee zeggen' keek Eva hem van achter haar computerscherm aan.
'Nou twee hele dagen, niets moet alles mag' was zijn verklaring terwijl ze dondersgoed wist dat hij eigenlijk wel heel iets anders bedoelde. Ze had hem immers al twee dagen afgewezen, onder het mom van dat ze nog steeds moe was en geen zin had. In werkelijkheid was het vooral een soort bescherming, zoal voor zichzelf als voor hem. Er broeide iets en dat probeerde ze uit alle macht te onderdrukken. Hun vriendschap, en het feit dat ze partners zijn mocht hier niet door kapot gaan. Hoe erg ze ook naar hem verlangde, naar zijn handen die elk stukje van haar lichaam zo teder strelen konden. Die haar konden laten voelen, wat ze nooit eerder gevoeld had. Alsof ze de hele wereld aan kon. Maar het kon gewoon niet. En de deal was, alleen als ze het allebei wilde, dus als zij stug vol hield dat ze niet wilde, dat gebeurde er ook niks. Niet tussen hen in elk geval. Want ook zij had echt nog steeds wel bepaalde verlangens zoals ze wist dat hij die ook had. Alleen ontkende hij ze niet, wat zij wel deed.
'Volgens mij heeft Eva heel wat in petto het weekend' schrok ze op omdat Marion ineens naast haar op haar bureau zat.
'Zoals wat dan' lachte de rechercheur wat schaapachtig.
'Dat kan ik beter aan jou vragen. Wolfs zegt twee dagen helemaal niks te hoeven en jij zit meteen helemaal in dromenland' vond Marion het uiterst grappig. 'Of zijn het de zorgen. Heb je een weddenschap verloren. Twee dagen voor hem zorgen. Ontbijt maken, lunch maken, avondeten maken' knorde Marion van het lachen.
'Nee gelukkig niet' schudde Eva hevig met haar hoofd terwijl ze wel moest lachen om die gedachte van haar vriendin.
'Dat vind ik best een goede voor een volgende weddenschap' had Wolfs het ook gehoord.
'Oh en wat krijg ik dan als win' was Eva het er uiteraard niet mee eens. Wolfs zorgde immers altijd al voor haar, en dus viel er voor haar niks te halen.
'We doen hem als ik zeker weet dat ik win, dan hoef je geen tegen prestatie te verzinnen' had Wolfs al gauw bedacht.
'Ja dag meneertje' schudde Eva lachend haar hoofd. Hij kon het leuk verzinnen.
'Ik bedenk wel iets waar jij gelukkig van word' ging hij al overstag. Er waren gelukkig genoeg dingen waar zijn partner gelukkig van werd. Al waren het maar kleine dingen. Ze waren voor haar van belang en daar ging het om. Zij moest er gelukkig van worden en daar zou hij sowieso alles voor doen. Niet alleen als ze een weddenschap zou winnen. Hij zou haar zo ook alles geven. Ze is tenslotte alles voor hem. Echt alles.