Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 8

Het eten had haar goed gesmaakt, en dat terwijl ze zelf ook wel wist dat ze vandaag vaak onredelijk was geweest tegen haar partner.
'Zal ik de vaatwasser doen' bood ze dan ook aan om het goed te maken. Ze had er echt een hekel aan, maar ze voelde zich gewoon schuldig en hoopte het zo een beetje goed te maken.
'Nee joh dat doe ik wel' wuifde Wolfs dat idee meteen weg.
'Maar jij hebt al gekookt' was haar weerwoord.
'Ik kook toch elke dag' lachte hij om die woorden.
'Sorry dat ik zo gemeen deed vandaag, ik wil het gewoon goed maken' biechtte ze op waarom ze er zo op aandrong.
'We hebben allemaal onze dag toch weleens niet. Daarom hoef je nog niet die stomme rot vaatwasser te doen' gebruikte hij de woorden die zij altijd gebruikte als ze het ding eens moest in of uitruimen. Iets dat trouwens zelden voor kwam.
'Ik heb het aangeboden he' hield ze haar armen in de lucht waarna ze de keuken verliet en hem alleen achterliet met de vuile vaat. Hij wist hoe een grote hekel ze eraan had om het op te ruimen en het zou haar humeur niet ten goede komen als hij het haar toch liet opruimen. Als haar humeur er beter van bleef dan deed hij het liever zelf.

Een kwartiertje later kwam ze in haar sportkleding weer terug de keuken ingelopen.
'He ga je lopen' merkte hij haar op.
'Ja ehm vind je dat goed' bleef ze afwachtend staan.
'Sinds wanneer vraag je dat aan mij' fronste hij zijn voorhoofd.
'Ja nou misschien heb je, je bedacht en moet ik alsnog de vaatwasser doen' gooide ze er maar tegen aan. Ze wist zelf eigenlijk ook niet zo goed waarom ze hem om toestemming vroeg. Misschien omdat ze niet weer gekibbel met hem wilde hebben. Al had hij er nooit iets op tegen als ze ging hardlopen. Hij wist dat het een uitlaat klep voor haar was. Dat ze zo kon nadenken, tot rust kon komen in haar hoofd.
'Ga jij nou maar lopen' schudde hij lachend zijn hoofd. Dat was echt het aller slechtste antwoord dat hij ooit gehad had. Alsof hij haar dat zou gaan verbieden. Dat moest ze toch lekker zelf weten.
'Oké. Tot zo' glimlachte ze kleintjes waarna ze wederom de trap op verdween. Hem voor de tweede keer alleen achterlatend in de keuken  terwijl zij de deur achter zich dicht trok en haar rondje beginnen kon. Die vaatwasser had hij allang ingeruimd, en met een kop koffie plofte hij dan ook op de bank neer. Dat was zijn manier om even te ontspannen. Of een ritje op zijn motor, maar daar had hij nu totaal geen zin in. Hij had nergens zin in, gewoon lekker thuis op de bank, kopje koffie erbij, televisie aan. Dat was prima.