Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 74

Zoals ze wel verwacht had wilde Marion uiteraard weten hoe het haar vergaan was. Ze stond haar dan ook al op te wachten voor de deur van de Ponti.
'Eten' hield ze trots een wit plastic tasje in de lucht die Eva maar al te goed herkende.
'Ik geloof niet dat ik zo'n honger heb' schudde Eva haar hoofd terwijl ze Marion voorging naar binnen.
'Was het zo ernstig' kon Marion dat niet geloven.
'Nou ja erg niet' ontkrachtte Eva dat meteen. 'Maar hij liep ook niet bepaald over van enthousiasme' voegde ze er wel meteen aan toe voordat Marion weer dingen zou gaan denken.
'Dus, hoe was zijn reactie dan' had Marion het tasje op de tafel gezet terwijl ze nu op zoek was naar de borden.
'O' herhaalde Eva de reactie van Wolfs.
'O' trok Marion haar wenkbrauwen op. 'Alleen maar o' kon ze het niet geloven.
'Ja alleen maar o' knikte Eva dat het klopte. 'Toen heb ik hem maar gezegd dat ik niks van hem verwacht, maar dat hij wel het recht heeft om het te weten. En toen heb ik me eigen omgedraaid en ben weggegaan' vertelde ze haar vriendin hoe het afgelopen was.
'En toen nog steeds niks meer dan o' was de verbazing bij Marion groot.
'Nee. Volgens mij stond hij aan de grond genageld of zo' haalde Eva haar schouders op. 'Maar het maakt me niet meer uit. Hij gaat morgen trouwen, en ik word de aller trotse moeder ever' was Eva er zeker van.
'Je gaat het dus wel houden' glunderde Marion nu ook. Ze was er in eerste instantie nog niet zo zeker van geweest.
'Ja. Weet je, het is toch wel uit liefde verwekt. Wolfs en ik waren dol op elkaar. En dit kindje is het enige bewijs wat er nog is als Wolfs morgen getrouwd is' knikte Eva vol overtuiging.
'Je wilt gewoon nog iets van hem hebben' knikte Marion begrijpend.
'Ik heb het geaccepteerd Marion' verzekerde Eva haar ervan. 'Maar iets dat uit liefde is verwekt daar doe je geen afstand van. Het is mijn kindje' legde ze trots haar hand op haar buik.
'Ik ben trots op je' verscheen er een enorme glimlach op het gezicht van Marion. 'Je zult echt een fantastische moeder zijn. Juist omdat je zoveel van Wolfs hield, zal je ook zoveel van je kindje houden' was Marion er zeker van.
'Dank je Mar' was Eva blij met de steun van haar beste vriendin. 'Wat Wolfs ermee wil, moet hij zelf weten, ik heb hem niet nodig. Maar ik zal er zijn voor mijn kind' verzekerde ze haar ervan.
'Dat weet ik. Het komt helemaal goed met jou. Ik ben echt zo trots op. Zo diep als je in de put zat toen Wolfs de benen had genomen. Zo sterk ben je nu. En ik weet dat je het kunt' omhelsde Marion haar. Ook al was Marion nog de enige die ze had. Ze voelde zich sterker dan ooit.

Bijnaaaa