Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 34

Terwijl Wolfs in de badkamer was had ze haar hardloop kleding aangetrokken.
'Ik ben even rennen Wolfs' deelde ze hem door de gesloten deur mede waarna ze de trap afrende en vervolgens naar buiten. Als ze terug kwam dan zou ze hem zeggen dat ze hem niks kwalijk nam en dat hun vriendschap er wat haar betreft nog steeds was. Ze keek nu echt niet anders tegen hem aan. Behalve dan als hij naar haar keek, want ze wist nu dat hij dat deed omdat hij haar oprecht mooi vond, omdat hij van haar houd, maakte haar hart wederom een sprongetje waardoor ze haar pas versnelt. Ze moet van dit gevoel af. Het is onmogelijk en dus moet ze het gevoel zien kwijt te raken. Een relatie tussen Wolfs en haar dat zat er gewoon niet in. Ze wilde hem immers niet kwijt raken.

Als ze de straat ingelopen komt ziet ze al meteen dat zijn motor weg is. Hij is gaan rijden, waarschijnlijk om alles even op een rijtje te zetten. Ze had hem immers toch min of meer afgewezen, en dit was nog wel erger dan toen ze van de week geen seks met hem wilde. Ze had nu zijn hart gebroken. En dus had hij even tijd nodig voor zichzelf en die gunde ze hem. Als hij vanmiddag terug thuis kwam dan kon ze alsnog met hem praten.  En dan zou alles blijven zoals het was. Al was het misschien beter als ze dan niet meer met elkaar zouden vrijen. Hoe fijn ze dat ook vond. Het was niet verstandig en dat was het sowieso nooit geweest. Ze had dat ook echt nooit aan hem moeten voorstellen. Het was echt één van de meest stomme dingen die ze ooit gedaan had. Vrienden delen het bed niet met elkaar. Maar dat realiseerde ze zich nu pas. Ze besloot dan maar om zelf ook even te gaan douchen. Al dat vieze zweet even van haar af te spoelen en een beetje tot rust te komen onder de warme stralen. Ze realiseert zich inmiddels ook dat ze hem behoorlijk gekwetst moet hebben toen ze in de lach schoot. Het was een soort van zelfbescherming, en ze had gehoopt dat hij met haar mee was gaan lachen en dan had gezegd dat het een grapje was. Maar het was de keiharde realiteit. Wolfs had haar opgebiecht dat hij gevoelens voor haar heeft en zij heeft hem uitgelachen en hem daarmee waarschijnlijk zeer gekwetst en dat terwijl het nooit haar bedoeling is geweest. Ze hoopte zo dat hij snel thuis zou komen. Dat ze het konden uitpraten en dat ze hem haar excuses aan kon bieden. Want ze voelde zich er behoorlijk rot onder. Ze had hem nooit geen pijn willen doen, en dat zou ze hem zeggen ook.