Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 22

De dag was er niet veel beter op geworden. Mechels had hun moment gewoon niet moeten verstoren. Of ze hadden moeten zorgen dat ze op tijd klaar geweest waren, want dan was er niks aan de hand geweest. Eva was nu echt niet te genieten en Wolfs kon werkelijk waar niks goed doen. Overal zocht ze meteen iets achter terwijl hij het voor haar alleen maar makkelijker wilde maken. Hij zou sowieso anders ook alles voor haar doen, maar nu leek ze alles verkeerd op te pikken.
'Er is een lijk gevonden, gaan jullie even kijken' kwam Mechels tot overmaat van ramp ook haar kantoor nog uit.
Ze kon haar collega al niet luchten vandaag en nu moesten ze ook nog samen op pad. Daarvoor waren ze immers partners.
'Ga je mee Eef' wachtte Wolfs ongeduldig tot ze ook eindelijk zover zou zijn.
'Jaha ik kom' zuchtte ze geïrriteerd.
'Ik zou bijna denken dat je met je verkeerde been uit bed bent gestapt' probeerde hij er tegen beter weten in een grapje over te maken. Heel misschien dat ze er toch om zou kunnen lachen en de sfeer tussen hen wat zou ontdooien.
'Het was in elk geval niet met je goede been uit het verkeerde bed' voegde hij er nog grijnzend aan toe. Hij had tenslotte in haar bed geslapen en niet andersom.
'Sjezus Wolfs hou nou eens op' beet ze hem zoals hij eigenlijk al verwacht had toe.
'Dat zei je vannacht anders ook niet' kon hij het toch niet voor zich houden ook al wist hij dat het beter was geweest als hij dat wel had gedaan.
Een dodelijke blik van zijn partner was dan ook genoeg om hem het zwijgen op te leggen. Anders zou het echt oorlog zijn, maar ze moesten wel de rest van de dag nog met elkaar doorbrengen zolang ze aan het werk waren.
'Sorry hoor' gaf hij zich over ook al wist hij wel dat het leed al geschied was. Als Eva kwaad op je was dan was ze ook echt kwaad op je, en dan kon ze ook heel goed doen alsof je niet bestond. Dat was vooral hetgeen waar hij momenteel voor vreesde terwijl Eva zich alleen maar op zat te vreten van frustratie. Dat was er thuis tussen hen gebeurde dat was privé, en dat moest thuis blijven. Maar blijkbaar had haar partner daar meer moeite mee dan zij. Er was privé en er was werk, en dat waren twee aparte werelden. En die moesten ook apart blijven. Misschien had ze dat hele gedoe ook niet moeten voorstellen. Ook al kon ze niet ontkennen dat het fijn met hem was. En dat ze absoluut aan haar trekken kwam. Maar als ze had geweten dat hij het niet gescheiden kon houden dan was ze er nooit aan begonnen. Straks zou iemand nog iets door hebben, door zijn gedrag en dan was ze haar partner straks alsnog kwijt. En dat was wel het laatste dat ze wilde. Ze moesten een team blijven vormen, dat was het aller belangrijkste.