Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 67

De eerste twee dagen had ze wederom de nodige tranen gelaten. Ze kon het gewoon niet zo makkelijk los laten, ze wilde wel, maar het lukte haar gewoon niet. Het meeste pijn deed het misschien dan nog wel dat hij zo gelukkig scheen te zijn met zijn vriendin. Ze word uit haar gedachte gehaald doordat er boven op de deur geklopt werd. Ohja de bel was stuk, maar er was simpel weg niemand om hem te repareren, misschien moest ze het Romeo maar vragen.
'Fleur' is ze totaal verbaasd als ze de jonge vrouw voor de deur ziet staat. 'Je hebt toch een sleutel' baalde ze ervan dat ze hiervoor naar boven was gekomen.
'Ja, maar ik dacht het is niet zo netjes als ik nu zomaar naar binnen kom' haalde Fleur haar schouders op.
'Daar staan je spullen, en als je nog iets mist dan hoor ik het wel, mits je mijn nummer nog hebt' wees Eva in de richting van twee opgestapelde dozen.
'Het spijt me Eva' maakte de jonge vrouw alleen geen aanstalten om haar spullen te pakken. 'Ik had hier niet weg moeten blijven, maar ik was bang voor mijn vaders reactie als hij wist dat ik nog bij jou kwam. Maar het was gewoon stom, ik wilde hem geen pijn doen. Maar het is wel stom van jou' eindigde ze haar relaas.
'Daar is het nu te laat voor. Je vader is gelukkig' haalde Eva haar schouders op. 'En dat van jou is ook stom. Maar ik begrijp het wel. Hij is je vader' knikte ze begrijpend. Ze wilde haar vader niet verraden, door nog contact met haar te hebben.
'Ik vind het jammer dat hij nu in Kerkrade woont' knikte Fleur op haar beurt.
'Het is tenminste geen Amsterdam' wilde Eva het haar positief in laten zien.
'Dat is wel zo, maar toch. Ik mis die gezellige avonden hier in de Ponti, met m'n vader en met jou. Jullie zijn allebei stom' was Fleur haar conclusie daarop.
'Sorry. Ik weet ook niet wat je vader je precies verteld heeft. Maar ik heb er spijt van hoe het gegaan is, maar ik kan het nu niet meer terug draaien. Het is zoals het is. Hij heeft zijn leven daar, en ik het mijne hier. En als je wilt, mag je hier gerust nog komen' verzekerde Eva haar ervan.
'Alleen dat jij hem ongelofelijk gekwetst hebt, en dat hij daardoor niet meer met je kon werken. Toen besloot ik maar mijn mond te houden, hij had er echt heel erg veel verdriet van. Nogmaals sorry dat ik zomaar weg ben gebleven' stapte ze nu wel naar binnen om haar spullen mee te nemen.
'Het is gewoon zo gelopen. We wilde dit allebei niet, maar het is zoals het is. Het is nu goed zo' verzekerde Eva haar ervan. Ze had er nu vrede mee. Ook al miste ze Wolfs nog steeds vaak.
'Zullen we anders van de week samen keer eten' stelde Fleur voor. Ze had Eva gemist in die maanden dat ze weg was gebleven. Maar nu wist ze dat het goed was, en ook dat haar vader het prima vond. Zolang ze hem er maar niet mee lastig viel.
'Is goed. We hebben contact' knikte Eva instemmend waarna ze de deur achter Fleur sloot die haar handen vol had aan de twee volle dozen met haar spullen erin. Ze was blij dat ze die opmerking naar Wolfs toe had gemaakt. Nu kwam Fleur in elk geval weer bij haar langs. Heel misschien dat het dan met Wolfs ook nog wel goed zou komen. Ook al wilde ze daar eigenlijk niet meer aandenken. Het kwam toch nooit meer goed.