Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 14

De woorden van Marion waren maar door haar hoofd blijven spoken. Wat nou als Wolfs gevoelens voor haar had? Zij had ze ook wel, maar zij ging het never niet toegeven dat het zo was. Maar als het wel zo was, dan zou alles anders worden. Zeker als hij het uit zou spreken. Ze ging het hem dan mooi ook niet vragen. Het was moest blijven zoals het nu was. Maar het zorgde er ook wel voor dat ze afstand van hem nam. Wat als ze juist gevoelens bij hem aanwakkerde? Dan moesten ze hiermee stoppen. Ze had Wolfs al een paar dagen op afstand weten te houden met allerlei smoesjes. Maar ze kon dit echt niet volhouden. Wolfs zou er niet in blijven trappen en dan kwamen de vragen vanzelf. Ze moest echt iets anders verzinnen.
'Je zit alweer te dromen he' merkte hij op terwijl hij begonnen was de tafel op te ruimen.
'Ik zit gewoon even niet zo lekker in mijn vel' schudde ze haar hoofd. 'Sorry' voegde ze er wel nog aan toe. Ze voelde zich schuldig tegenover hem. Ze had dit zelf voorgesteld en nu deed ze ineens zo afstandelijk tegen hem als hij genegenheid bij haar zocht.
'Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen' wilde hij er niks van weten. 'Ik heb liever dat je zegt dat je niet goed in je vel zit dan dat je je voor mij groot probeert te houden' stelde hij haar gerust dat het goed was.
'Kan ik iets voor je doen, om je beter te laten voelen' wilde hij haar helpen. Hij zag het pas geleden nog ook even niet zo meer zitten. Hij kon zijn gevoelens voor zijn partner haast niet meer de baas, maar hij was er weer bovenop gekomen. Mede door haar hulp, dus nu wilde hij er ook voor haar zijn.
'Laat me maar gewoon' schudde ze haar hoofd.
'Je bent toch niet zwanger of zo he' begon hij ineens het ergste te vrezen. Ze had hoofdpijn, ze was moe, ze voelde zich niet lekker ging hij het rijtje in zijn hoofd af.
'Nee natuurlijk niet' lachte ze hem nog net niet uit waarna hij opgelucht adem haalde. Ook al zou hij het echt niet zo'n ramp vinden als het wel zo was, maar hij wist ook dat Eva daar heel anders over zou denken.
'Als het wel zo was' was zij toch degene die er op door vroeg.
'Dan moeten we er het beste van maken. Maar je bent niet zwanger toch' haalde hij zijn schouders op terwijl hij nu toch weer ging twijfelen. 'Niet dat ik je dan in de steek zou laten' voegde hij er gauw aan toe voordat ze dat zou gaan denken als ze toch wel zwanger was.
'Nee gelukkig niet nee' schudde ze wederom haar hoofd. 'Ik ben gewoon een beetje, ja ik weet niet' haalde ze haar schouders op. Ze wist het wel, maar dat kon ze onmogelijk met hem delen. Ze kon hem niet vertellen hoe gek ze op hem was, en ze kon hem ook niet vragen of hij gek was op haar. Ze wilde het namelijk niet weten als het zo was. Alles moest gewoon normaal blijven, ze moest zich niet zo aanstellen.