Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 62

Voor de tweede maal moet Eva proberen haar leven op te oppakken. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Al vanaf het moment dat Wolfs haar zijn huis zette, knaagt het aan haar. Hij gaat trouwen, hij, de man die het huwelijk zag als iets overbodigs, en nu gaat uitgerekend hij trouwen, en dan nog wel met iemand anders dan zijzelf ook. Hoe was het mogelijk. Hoe bijzonder moest die vrouw wel niet voor hem zijn, dat hij al zijn bezwaren over boord had gegooid en op zijn knieën was gegaan. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze hem kwijt was, kwam dit als een extra klap in haar gezicht. Het kwam echt nooit meer goed tussen hen.
'Waar zit je met je gedachte' had Marion opgemerkt dat haar beste vriendin wel erg stil was.
'Niks' schudde Eva haar hoofd. Ze kon haar gedachtes niet met haar delen, hoe goed bedoeld ook, Marion zou er niks van begrijpen. Waarschijnlijk was zijn Wolfs allang weer vergeten, en dat terwijl Eva er nog steeds vaak mee worstelde dat hij weg was gegaan.
'Ik hoorde van Mechels dat je vrij had gevraagd toen je naar Kerkrade was' gaf Marion alleen niet zo snel op. Ze wist het als haar vriendin ergens mee zat, ook als die ontkende, en dat was nu ook overduidelijk het geval.
'Er was hier toch niks te doen' haalde Eva haar schouders op. 'En eer ik terug zou zijn' was dat haar redenatie.
'Er is dus niet iets gebeurd daar' viste Marion naar de waarheid.
'Zoals wat' had Eva het idee dat Marion meer wist dan dat ze over wilde laten komen.
'Ja weet ik veel, je bent zo stil' haalde Marion haar schouders op dat ze het ook niet wist.
'Wat weet jij' geloofde Eva er helemaal niks van.
'Ik weet niks, echt niet' hief Marion haar armen om zich over te geven. Ze had geen idee waar Eva het over had. Al bevestigde het voor haar wel, dat er dus wel degelijk iets aan de hand was. Iets waarvan Eva haar nu verdacht dat zij er ook van op de hoogte was, maar dat was absoluut niet waar. 'Ik vraag het me gewoon af, jij gaat naar Kerkrade, komt vervolgens de rest van de dag niet meer werken, en nu zit je hier al drie kwartier naar sat lege beeldscherm te staren zonder dat je ook nog maar één woord getypt hebt' deelde Marion haar bevindingen. Zo zou Eva wel toegeven wat er aan de hand was. Ze wist dat Marion gelijk had en dan kon ze er niet meer onderuit en dan zou ze het wel delen.
'Het is zo..' schudde Eva afkeurend haar hoofd.
'Ja het is zo..' moedigde Marion haar aan om haar gedachte te delen. Niet zozeer omdat zij het ook wilde weten, maar omdat ze niet wilde dat haar vriendin met iets rond bleef lopen wat haar zo bezig hield dat haar werk eronder leed.
'Wolfs gaat trouwen' gooide Eva het er ineens zo uit terwijl ze hulpeloos naar haar vriendin keek. Er viel nu echt niks meer te redden. En dat kwam keihard bij haar binnen.