Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 39

In het ziekenhuis waren ze niet veel te weten gekomen. Het ene slachtoffer was niet in staat geweest om hen te woord te staan, en de andere had hen niks te vertellen aldus hemzelf.
'Zullen we een broodje eten' stelde Marion voor toen ze alles in het dossier hadden toegevoegd.
'Of ga je bij Wolfs een broodje eten' deed ze er nog een schepje bovenop.
'Hou op over Wolfs' irriteerde het Eva behoorlijk dat haar vriendin er nu weer over begon.
'Als jij verteld wat er aan de hand is. Ga je mee' gaf Marion niet op en als een mak lammetje volgde Eva haar naar buiten. Ze wist ook wel dat Marion het er niet bij zou laten. Die had altijd alles door, en wilde er dan ook maar wat graag het fijne van weten.
'Voor mij graag de croque madame en een ice tea' had Marion haar keuze al gemaakt.
'En voor u' wachtte de serveerster op de keuze van Eva.
'Ik heb niet zo'n honger' schudde die haar hoofd.
'Een tosti en een chocomel' vulde Marion het dan maar in voor haar vriendin.
'Ik heb geen honger Mar' bleef Eva erbij dat ze niks had willen hebben.
'Maar je moet wel eten. Als Wolfs ziek is heeft hij vanmorgen vast niet je ontbijtje gemaakt' was Marion er zeker van.
'Ik heb gewoon mijn eigen brood gesmeerd' benadrukte Eva dat ze daar heus wel toe in staat was.
'Ga je dan nu vertellen wat er met Wolfs is. Ik mag niet over hem praten en vanmorgen werd je kwaad op me om je emoties de baas te blijven. Wolfs is niet ziek he' wist ze precies het goede te zeggen.
'Ik weet niet of hij echt ziek is' haalde Eva haar schouders op. 'Ik denk het niet in elk geval' gaf ze uiteindelijk toch toe.
'En hoe kan het dat jij dat niet weet. Ik zag dat Mechels zich dat ook af vroeg. Jullie wonen in één huis' sprak Marion haar verontwaardiging uit.
'Hij is niet thuis' haalde Eva wederom haar schouders op.
'Waar is die dan wel' begreep Marion er helemaal niks meer van.
'Dat weet ik niet. Maar hij is de hele nacht niet thuis gekomen' probeerde Eva zich groot te houden.
'Maar waar is hij dan en waarom is hij weggegaan dan' werd het raadsel Marion alleen nog maar groter.
'We hebben gister ruzie gehad, en toen ik terug kwam van het hardlopen was zijn motor weg. Ik dacht echt dat hij wel terug zou komen, of dat hij in elk geval op het bureau zou zijn vandaag' schudde ze treurend haar hoofd. Hij was weg, en het was haar eigen schuld.
'Dan moet het wel een flinke ruzie geweest zijn' kon Marion zich dat absoluut niet voorstellen. Ja Eva was een pittige tante, maar daar was Wolfs inmiddels toch wel aan gewend geraakt, dacht ze zo. Ze kon zich niet voorstellen dat Wolfs om een kleine woordenwisseling weg was gegaan en zich zelfs ziek had gemeld op zijn werk. Ze was er van overtuigd dat er veel meer aan de hand was dan dat Eva in eerste instantie had toegegeven. Dat kon gewoon niet anders.