Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 75

Voor het eerst in dagen voelde ze zich beter. Ze had ook beter geslapen. Het was toch wel een opluchting dat het nu geen geheim meer was. Ze was er helemaal klaar voor. Geen enkele twijfel meer. Ze kon nu eigenlijk al niet meer wachten om inkopen te gaan doen. Babyspulletjes kopen, babykamer inrichten.
Ze werd er zelfs helemaal vrolijk van tot ze werd opgeschrikt van de deurbel. Ze was er zeker van dat het Marion was die zich niet had kunnen inhouden nu ze kenbaar had gemaakt dat ze het kindje zou houden. Marion had zeker weten één of ander babypakje gekocht, maar het maakte haar niet meer uit. Iedereen mocht weten dat zij een kind kreeg en dat ze dat helemaal alleen groot ging brengen. Ze zou met de jaren trotser worden. Er werd inmiddels ook op de deur gebonkt. Schijnbaar reageerde ze niet snel genoeg.
'Jaja ik kom al' mompelde ze dan ook terwijl ze de trap oprende.
'Wolfs' deinsde ze geschrokken achteruit toen ze de deur geopend had. Hij was wel de laatste die ze hier verwacht had. 'Moest jij niet trouwen' keek ze op haar horloge.
'Mag ik even binnen komen' negeerde hij haar vraag.
'Eh ja' hield ze verbaasd de deur voor hem open waarna hij meteen doorliep naar de keuken. 'Wat kom je doen' was ze hem naar beneden gevolgd.
'Wat denk je zelf' haalde hij zijn hand door zijn haar heen.
'Weet ik veel, anders vraag ik het toch niet' haalde ze haar schouders op. Het maakte haar nerveus dat hij hier ineens zo stond. Hij was hier immers al maanden niet meer geweest.
'Je overviel me gisteren nogal' kwam hij uiteindelijk met een verklaring.
'Dat begrijp ik wel' knikte ze begrijpend. Het was ook niet niks waarmee ze hem gisteren confronteerde.
'Ik ehm, ik heb het Merel verteld' slikte hij vervolgens.
'Merel' trok ze haar wenkbrauwen op.
'Ja mijn vriendin, nou ja mijn verloofde' krabde hij op zijn hoofd.
'Waarom. Straks maak je, je eigen toekomst kapot' begreep Eva er niks van. 'Ik heb het je niet verteld omdat ik iets van je verwacht of zo hoor. Ik kan het prima alleen' wees ze hem erop.
'Dat weet ik wel. Je zult een goede moeder zijn' knikte hij bevestigend. 'Maar ik kan het niet. Ik kan niet nog een keer een kind in de steek laten. Dat heb ik bij Fleur al eens gedaan' schudde hij vervolgens zijn hoofd.
'Dus' werd Eva er niet veel wijzer van.
'Merel zei dat ik eerst maar uit moest zoeken wat ik eigenlijk wil' haalde hij zijn schouders op.
'Geen huwelijk dus' was Eva zowaar nog verbaasder.
'Vandaag niet in elk geval' schudde hij zijn hoofd. 'Ik kon niet tegen haar liegen. Ik heb haar verteld dat je in Kerkrade was geweest en dat wij toen, nou ja je weet wel en dat je nu zwanger bent. Ik ben echt zo'n eikel' schudde hij vol afkeer zijn hoofd.
'En toen zei ze dat je moet uitzoeken wat je wil' dacht Eva het te begrijpen.
'Ze zei dat ik niet met haar moest trouwen uit eigenwijsheid' haalde hij zijn schouders op. 'En weet je, ik ben nooit echt verliefd op haar geweest' deed hij zijn misschien wel grootste bekentenis. Maar het was nu gewoon tijd om eerlijk te zijn. Eerlijk tegenover iedereen, tegenover Merel, tegenover Eva en misschien wel het belangrijkste, hij moest eerlijk zijn tegen zichzelf.