Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 69

Die gezonde maaltijd vol vitamientjes had haar niet bepaald veel goeds gedaan. Ze was voor de derde dag op rij kots, maar dan ook kots misselijk. Eerst had ze er voornamelijk in de ochtend veel last van en dat zakte dan wel als ze op het bureau aankwam. Maar nu was het al drie dagen vol aanwezig geweest. Ze had haar hele vrije weekend na genoeg alleen maar in bed door gebracht zo ellendig voelde ze zich. Ze had zich in jaren niet zo beroerd meer gevoeld. Of het nou aan het eten lag of niet, beroerd voelde ze zich. Ze had zich dan ook ziek gemeld op het werk. Iets dat totaal niks was voor haar. Eva bleef echt niet zomaar thuis. Tot overmaat van ramp gaat ook de deurbel nog eens. Die ze uiteindelijk door Romeo had laten maken. Snapte mensen niet dat ze te ziek was om op te staan. Al vermoedde ze wel dat Marion voor de deur zou staan. Het was lunchtijd. Als ze maar geen eten mee had genomen, alleen het idee eraan al zorgde voor nieuwe kots neigingen.
'He' opende ze traag de deur nadat ze eindelijk de trap af was gestrompeld.
'Zo goedemiddag. Is er een vrachtwagen over je heen gereden of zo' had Marion haar vriendin zelden zo beroerd gezien.
'Ik heb me niet voor niks ziek gemeld he' slofte Eva voor haar uit de trap af naar de kelder.
'Nee dat is waar. Je bent goed ziek zo te zien' was daar voor Marion geen twijfel meer over mogelijk.
'Ik heb me eigen het hele weekend helemaal leeg gekotst. Als je nog eens een goed idee hebt met je vitamientjes' grapte Eva. Ze wist ook wel dat Marion hier niks aan kon doen dat het haar schijnbaar zo verkeerd gevallen was. Marion had immers nergens last van.
'Dat heeft echt niet aan mijn kook kunsten gelegen hoor. Ik mankeer niks' schudde Marion dan ook haar hoofd. 'Misschien is je lichaam gewoon van slag, omdat het die vitamines niet meer gewend is' vond Marion dat een logischere verklaring.
'Dat zal het zijn' lachte Eva met haar mee. Die afleiding was toch eigenlijk best wel fijn. Eventjes voelde ze zich nu niet meer zo beroerd.
'Wel weer snel beter worden he' legde Marion haar op.
'Ik moet ooit een keer leeg zijn van binnen toch. Morgen kom ik weer werken' verzekerde Eva haar ervan.
'Dan zal ik donderdag weer voor je koken' grijnsde Marion in de wetenschap dat Eva haar de schuld gaf van haar ziek zijn.
'Een groente bouillonnetje is voldoende' knikte Eva eveneens met een grijns. Dat zij ooit zulke termen zou gebruiken.
'Oh nog eisen krijgen ook' deed het Marion goed om haar vriendin weer te zien lachen. Ze leek eindelijk weer grip op haar leven te hebben en er weer zin in te hebben. Haar leven zonder Wolfs.
'Jij krijgt van mij een groentesoepje. Want je moet wel groentjes eten he' knikte Marion vervolgens instemmend.
'Ja gezonde vitamientjes zeker' knikte Eva dat het goed met haar was. Dat hele vitamine verhaald had er voor gezorgd dat ze nu ziek was, daar was ze van overtuigd. Zij had helemaal geen groentes en vitamines die daarin zaten nodig. Dat bleek nu maar weer eens.