Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 66

Een aantal keer haalde ze diep adem waarna ze haar rug rechtte.
'Wil je me dan nog wel heel even vasthouden. Alleen maar even vasthouden. Daarna ga ik terug naar Maastricht, en zal ik je met rust laten' beloofde ze hem terwijl ze zich al tegen hem aan liet vallen zodat hij zijn armen wel om haar heen moest slaan, anders lagen ze samen op de grond.
'Kom heel even binnen dan. Straks denken de buren van alles' trok hij haar aan haar pols mee de gang in. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar nu zo weg te sturen. Zelden was ze zo breekbaar geweest, en ook al was hij dat ook geweest, door notabene haar toedoen, hij kon gewoon niet zo harteloos tegen haar zijn.
'Bedankt voor alles, en weet dat ik je mis' begroef Eva haar gezicht in zijn nek. Het was zo definitief. Wolfs wilde haar niet meer in zijn leven, het was over, het was voorbij.
'Ik hoop dat je gelukkig word, volgens mij ben je dat al' haalde ze vervolgens haar schouders op. Het was inderdaad niet eerlijk van haar om te zeggen dat ze hem nooit had willen leren kennen. Ze wilde alleen geen afscheid van hem nemen, want hij hoorde gewoon bij haar, alleen wilde hij dat niet toegeven, wat hij moest het wel weten, daar was ze zeker van. Zij waren voor elkaar gemaakt.
'Jij word ook gelukkig ik weet het zeker' antwoordde hij maar aangezien hij niet zo goed wist wat hij hiermee moest. Ze meende er werkelijk helemaal niks van, hij was niet gek.
'Maak je om mij geen zorgen hoor' deed ze zich stoerder voor dan dat ze zich daadwerkelijk voelde. 'Het gaat je goed' drukte ze in één snelle beweging haar lippen op de zijne. Nog één omhelzing, nog één kus en dan was het voorbij, echt voorbij. Hij deinsde ditmaal niet eens achteruit. Zelfs toen haar tong een weg zocht tussen zijn lippen door, verroerde hij zich niet. Hij wilde dit dus ook gewoon nog steeds net zo graag. Heel even was het alsof het zo moest zijn, alsof de hele wereld alleen nog maar bestond uit hun twee, tot Wolfs de zoen alsnog verbrak.
'Je moet nu gaan Eef' nam hij wat afstand voordat hij straks weer de fout in zou gaan. Ze moest ook gewoon niet zo verdomde eigenwijs zijn, en al helemaal niet zo zielig kijken want dan kon hij haar niet weerstaan. Daar had hij sowieso al moeite mee, maar dan helemaal. Eva was immers de allermooiste vrouw van de hele wereld, en dat zou ze altijd blijven, hoe dan ook.
'Je bent een eikel, en zeg tegen die dochter van je dat ze haar spullen uit de Ponti haalt voordat ik het weggooi, want blijkbaar kan ze de weg ernaar toe niet meer vinden' draaide ze zich resoluut om waarna ze de deur open trok en naar buiten toe stapte en zelf de deur al achter haar dichttrok. Het was goed zo, het was klaar nu. Tijd voor een nieuwe fase in haar leven, ze had genoeg getreurd, hij treurde immers ook niet meer om haar. Floris Wolfs was verleden tijd. Floris wie??