Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 52

Zoals ze wel verwacht had moest ze de volgende dag op kantoor komen. Ze was immers zo uit een gesprek weggelopen omdat ze haar emoties niet de baas kon. Gelukkig had haar baas daar op dat moment alle begrip voor.
'Ik hoop dat je een beetje bekomen bent' knikte Mechels haar bemoedigd toe toen ze weer in die stoel tegenover haar zat.
'Wat moet ik ervan zeggen' haalde Eva haar schouders op.
'Wolfs wilde er verder niet over uitweiden behalve dat hij dus niet meer met je kan werken en ook niet wil werken' ging Mechels verder.
'Ik wil het er ook niet over hebben' maakte Eva haar meteen duidelijk dat ze het bij haar ook niet hoefde te proberen.
'Ik heb hem ook gezegd dat hij niet zomaar overgeplaatst kan worden, maar hij is er heel stellig in dat hij hier absoluut niet meer wil komen met het risico jou nog tegen te komen' fronste Mechels haar wenkbrauwen.
'Het zal vast allemaal wel aan mij liggen. Als hij een echte vent was geweest, dan was hij terug gekomen om het uit te praten in plaats van alles op mij af te schuiven. Ik heb hem dan misschien gekwetst maar ik heb niet eens de kans gekregen om mijn excuus te maken' werd het Eva wederom allemaal teveel.
'Hoe kan het zo gelopen zijn tussen jullie' schudde Mechels vol ongeloof haar hoofd.
'Laten we het daar maar niet over hebben' verzekerde Eva haar ervan dat ze dat echt niet wilde weten. 'Wat gaat er nu gebeuren' slikte ze een brok uit haar keek. Ze wilde geen nieuwe partner, alsjeblieft.
'Er moet sowieso een oplossing gevonden worden. Wolfs zal waarschijnlijk wel zijn zin krijgen en dan moet er voor jou een nieuwe partner komen' knikte ze Eva toe.
'Hij loopt weg. En dan krijg ik een nieuwe partner' riep ze frustrerend uit.
'Of hij is weggelopen of dat jij hem weggejaagd hebt doet er niet toe, je krijgt hoe dan ook een nieuwe partner als Wolfs niet terug keert' bleef Mechels erbij.
'Fijn' zuchtte Eva diep.
'Ik ben hier ook niet blij mee hoor' verzekerde Mechels haar ervan. 'Goede rechercheurs liggen immers niet voor het oprapen. Ik had er zelfs twee, maar die hebben elkaar de tent uit geknokt' legde ze de schuld bij Eva en Wolfs zelf neer.
'Ga aan het werk, ga naar huis wat je ook wilt' beëindigde Mechels het gesprek. Hier kon ze het mee doen. Mechels was er niet heel veel wijzer van geworden. Maar het was haar wel duidelijk dat het waarschijnlijk maar beter was ook dat Wolfs zijn overplaatsing had aangevraagd. Wat er ook gebeurd was, er was zo'n enorme kink in de kabel gekomen tussen die twee, dat was haar wel duidelijk. En ook dat het nooit meer of in elk geval voorlopig niet meer goed zou komen. Ze had zich altijd al afgevraagd wat ze moest met die twee, maar dat was nu in één klap voorbij. Ze hoefde nergens meer voor te vrezen, ook al had haar dat één top rechercheur gekost. Het zou vast en zeker beter zijn zo.