Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 46

Het liefst had ze zich ook ziek gemeld. Maar dat zou ook alleen maar vragen oproepen. En de hele dag hier thuis zitten daar moest ze ook niet aandenken. En er was altijd nog dat lichtpuntje, misschien was Wolfs inmiddels wat bedaard en zou hij vandaag weer op het bureau zijn. Hij was dan misschien nog steeds boos op haar, maar ze kon dan in elk geval haar excuses aanbieden. Hij kon tenslotte ook niet oneindig weg blijven van het werk. En dus had ze zich met veel moeite uit bed gehesen, haar kleding aangetrokken en was ze naar het bureau vertrokken.
'He Eef' fronste Marion bij het zien van haar collega.
'He' liep Eva op de automatische piloot door. Ze had heus wel in de gaten dat ze door haar collega's werd aangestaard, maar het deed haar momenteel weinig. En als ze zo bleven kijken dan zou ze zometeen wel een sneer uitdelen.
'Hoe is het met je' was Marion haar gevolgd terwijl Eva zoals gewoonlijk haar computer opstartte zoals ze dat altijd deed.
'Prima, dat zie je toch' deelde ze de eerste sneer al uit, juist aan degene die zich om haar bekommerde.
'Ja dat zie ik' knikte Marion waarna ze haar hoofd schudde. Zij zag ook wel dat Eva helemaal gebroken was. Die sterke Eva, was nu een hoopje ellende. En dat allemaal omdat ze haar partner, haar beste vriend had uitgelachen waarna hij vertrokken was. Als ze eens in haar hoofd kon kijken wat daar allemaal in om ging, misschien dat ze er dan beter voor haar kon zijn. Maar Eva wilde altijd alles in haar eentje doen, en de enige die echt dichterbij haar kon komen, die was er nu niet meer. Ze kon alleen maar hopen dat hij snel terug zou keren en alles weer goed zou komen tussen die twee.

'Eva' ging niet veel later de deur van het kantoor open waarna ze gewenkt werd te komen. Met lood in haar schoenen begaf ze zich dan ook richting het kantoor. Het gesprek wat er ook zou komen, zou geheid op Wolfs uitdraaien, daar was ze zeker van. Het was haar baas echt niet ontgaan, dat ze er niet uitzag. Ze had ook gewoon beter thuis kunnen blijven. De hele dag in zijn bed kunnen liggen, de enige plek waar ze zich nog een beetje verbonden met hem voelde.
'Hoe staat het ermee' had mevrouw Mechels plaats genomen achter haar bureau waarna ze haar rechercheur vragend aankeek.
'Prima' antwoordde Eva vragend omdat ze eigenlijk niet zo goed wist waar ze op doelde. Wilde ze weten hoe het met haar ging, of hoe het met het werk ging?
'Mooi, en hoe is het met Wolfs' knikte Mechels goedkeurend.
'Dat moet u aan hem vragen' haalde Eva haar schouders op.
'Maar hij is hier niet, dus vraag ik het aan jou' nam Mechels er geen genoegen mee. 'Hij is jou partner' voegde ze er afwachtend nog aan toe.
'Ik denk dat hij u zelf het beste kan vertellen hoe het met hem gaat' bleef Eva erbij.
'Hou je iets voor me achter' keek Mechels haar nu doordringend aan.
'Nee' schudde Eva uiterst langzaam haar hoofd.
Ze wist gewoonweg niet hoe het met haar partner was, ze had hem al twee dagen niet gezien. Maar dat zou alleen nog maar meer vragen oproepen bij haar baas en dus zweeg ze er maar over.
'Als je hem het hand boven het hoofd houd he' waarschuwde Mechels haar medewerkster.
'Dat doe ik niet' schudde Eva wederom haar hoofd. 'Kan ik weer aan het werk' was ze klaar met deze ondervraging waar ze toch geen antwoord op had.
'Wat is er aan de hand Eva' vroeg Mechels haar nu recht op de man af. Ze was er zeker van dat er meer aan de hand was dan dat haar rechercheur wilde doen laten merken.
'Niks' bleef die stug volhouden waarna ze het kantoor uitbeende. Ze was er klaar mee. Als Mechels wat over Wolfs wilde weten dan moest ze hem maar bellen, zij had niks te vertellen.