Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 41

Hopeloos had Eva zich op de grond gestort waar ze tranen met tuitte huilde. Marion had haar vriendin echt nog nooit zo wanhopig gezien. Ze had haar weleens verdrietig gezien, net als toen Frank overleed, maar dat was echt heel anders dan hoe Eva nu was.
'Eef' knielde ze dan ook naast haar vriendin neer.
'Ga alsjeblieft weg' schudde Eva haar hoofd. Ze wilde onzichtbaar zijn, het deed haar zoveel pijn. Haar allerbeste vriend was weg.
'Eef kom even overeind' liet Marion zich alleen niet wegsturen. Haar vriendin had haar nu nodig, ze kon haar zo niet alleen laten.
'Nee' leken de tranen niet meer te stoppen.
'Kom nou eens hier meisje' besloot Marion uit eindelijk maar om ook op de grond neer te ploffen, waar ze Eva in haar armen trok om haar te troosten.
Het duurde lang voordat Eva eindelijk wat gekalmeerd was. Elke keer als ze wat rustiger werd, dan schoot er weer van alles door haar hoofd heen, waardoor ze vanzelf opnieuw overstuur raakte. Maar nu bedaarde ze eindelijk een beetje.
'Wil je vertellen wat er is gebeurd' drong Marion erop aan. Ze was er dan ook zeker van dat er meer gebeurd was dan een ruzietje zoals Eva het omschreven had.

'Ik heb hem zo gekwetst' schudde Eva schuldig haar hoofd. Het was haar eigen stomme schuld, maar ze had toch niet kunnen weten dat hij zich zo gekwetst zou voelen, en dat hij zijn spullen zou pakken en zou vertrekken.
'Wat heb je gedaan Eef' bleef Marion aandringen op een antwoord.
'Hij... hij' probeerde Eva uit haar woorden te komen. Het was zo verdomd lastig om toe te geven wat je verkeerd had gedaan, en al helemaal als je het zo niet bedoeld had.
'Ik heb hem uitgelachen, maar ik bedoelde het helemaal niet zo en dat zei ik hem ook, en ik dacht als ik even ga hardlopen dan praten we het daarna uit want hij was gaan douchen, maar toen ik terug kwam was hij dus weg' ratelde ze nu aan één stuk door.
'Maar Wolfs gaat toch niet weg omdat je hem hebt uitgelachen' geloofde Marion er helemaal niks van. 'Hoevaak lachen jullie om elkaar om er vervolgens samen om te lachen' schudde ze haar hoofd. Haar vriendin moest echt wel met iets beters komen om haar het te laten geloven.
'Maar hij was echt heel serieus' knikte Eva dat het dus wel zo was. 'Ik dacht ook dat hij een grapje maakte, daarom lachte ik, maar hij was bloedserieus. Zijn gezicht toen ik lachte' schudde ze treurig haar hoofd. Het was haar nu wel haar fijn duidelijk hoe erg het voor hem geweest moest zijn dat zij om hem lachte, terwijl hij zo serieus over zijn gevoelens was. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Maar daar was het nu te laat voor. Veel te laat.