Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 33

Het zweet brak Eva onmiddellijk aan alle kanten uit. Hij had haar naam wel niet genoemd, maar het was de manier waarop hij naar haar keek.
'Bedoel je' stokte haar adem in haar keel.
'Dit is zoveel meer lieve Eva dan een beetje vrijen. En het spijt me dat ik dat niet eerder heb gezegd, ik heb geprobeerd mijn gevoelens voor jou weg te stoppen, maar ik kan het niet meer. Ik ben zo vreselijk gek op je' knikte Wolfs dat ze het goed begrepen had terwijl zijn hart in zijn keel bonkte. Als ze maar niet kwaad op hem zou worden, dat hij haar gebruikt zou hebben terwijl hij gevoelens voor haar had. Want dat was zeker zijn intentie niet geweest.
'Maar wij zijn toch gewoon vrienden, collega's zelfs' barste ze in lachen uit. Het was onmogelijk dat hij verliefd op haar was. En als het wel zo was dan moest zij bij de realiteit blijven, een relatie tussen hen was onmogelijk. Hij voelde echt al het bloed dat net nog door zijn aderen stroomde nu uit zijn lichaam weg trekken. Ze lachte hem gewoon keihard uit. Dit had hij echt nooit achter haar gezocht.
'Laat ook maar' hees hij zich overeind om vervolgens zijn boxer van de grond af te rapen.
'Wolfs wacht' hield Eva hem vervolgens tegen. Hij was bloedserieus geweest dat was haar inmiddels wel duidelijk.
'Is het nu ineens wederzijds' voelde hij zich zo diep gekwetst door haar. Zijn beste vriendin, zijn maatje had hem gewoon keihard uitgelachen.
'Zo bedoelde ik het niet' was ze recht overeind in bed gaan zitten ze had niet eens de moeite genomen om met het dekbed haar borsten te bedekken.
'Ik dacht echt dat het voor jou net zoveel betekende als voor mij, maar sorry dat ik dat verkeerd heb ingeschat' was het meer een mededeling dan iets anders.
'Ik vind je echt heel lief Wolfs, en dit is ook echt heel fijn en zo met jou. Maar ik ben niet verliefd op je' probeerde ze zich groot te houden. Wie hield ze nou eigenlijk voor de gek?
'En het spijt me als ik jou de indruk heb gegeven dat het wel zo was. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik bedoel je bent mijn beste vriend, mijn maatje, mijn partner in crime' somde ze op.
'Het is goed zo' knikte hij waarna hij zijn eigen slaapkamer uitliep en de badkamer in verdween. Zijn hart was echt in een miljoen duizend stukjes gebroken. Ze was niet verliefd op hem, en nu had hij hun vriendschap nog eens verpest ook. Het zou nooit meer worden zoals het altijd geweest was. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.
Eveneens was het hart van zijn partner in duizenden stukjes gebroken, waar het eerst nog een sprongetje gemaakt had toen Wolfs zijn gevoelens voor haar opbiechtte. Maar het kon gewoon niet. Hun vriendschap, hun partnerschap dat was zoveel meer belangrijker. Dan maar geen relatie. Hun vriendschap zou sterk genoeg zijn. Daar was ze zeker van.