Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 13

Mechels was het daar gloeiend mee eens en had de gezelligheid verstoort door ordes uit te delen waardoor iedereen weer aan het werk was gegaan.
'Gaan we nu dan alsnog lunchen' was Marion stil blijven staan naast het bureau van haar beste vriendin.
'Ga je me uithoren over Wolfs zijn belachelijke onderbroeken' kon ze het toch niet helemaal laten. 'Hij heeft er ook één met eendjes' grijnsde ze uitdagend.
'Ik krijg jou nog wel' stak Wolfs dreigend zijn vinger naar haar uit.
'Alsjeblieft niet zeg' schudde Marion lachend haar hoofd. 'Maar dat heb ik wel tegoed van je na gisteren' was haar redenatie.
'Je had het me al vergeven' schudde Eva haar hoofd. 'Maar ik ga wel mee, als mijn partner dat goed vind' keek ze even vragend naar haar partner terwijl ze haar jasje al aantrok.
'Ga je gang' knikte hij goedkeurend. Niet dat hij toestemming moest geven, maar toch.
'Veel plezier dames, en niet teveel over me roddelen he' riep hij ze achterna toen ze de afdeling afliepen.
'Dag Wolfs' lachte Eva het hardst terwijl ze achter Marion aan naar buiten verdween.

'Het zit wel goed he tussen jou en Wolfs' brandde Marion los toen ze beide met een broodje op het bankje zaten.
'Niks bijzonders hoor' schudde Eva ontkennend haar hoofd terwijl ze zich af vroeg of het zo duidelijk was.
'Dus je hebt nog steeds niet stiekem gevoelens voor hem' nam Marion er geen genoegen mee.
'Nee Marion' wist Eva verontwaardigd uit te brengen. 'We zijn vrienden, niet meer en niet minder' bleef ze erbij dat er echt niks speelde. Ze ging haar beste vriendin echt niet vertellen dat ze regelmatig met haar partner in bed lag om hun behoeftes te vervullen.
'En als je zijn was doet dan ruik je er niet stiekem even aan' nam Marion er nog steeds geen genoegen mee.
'Nee gatver' trok Eva er een vies gezicht bij. 'En als hij dat wel doet, dan wil ik het niet weten' schudde ze afkeurend haar hoofd waardoor Marion alleen maar harder ging lachen.
'Ik zie toch hoe jullie naar elkaar kijken, volgens mij is er echt wel meer' gaf ze nog niet op.
'Er is echt niks Mar' bleef Eva erbij dat haar vriendin er naast zat.
'Denk je dat gewone partners elkaar zo snel vergeven en alles voor elkaar doen' had Marion nog een troef.
'Ik kan niet voor Wolfs spreken, maar ik heb echt geen gevoelens voor hem. Ik mag hem heel graag, we kunnen samen lachen, we werken goed samen, we wonen in één huis maar er is echt niet meer' bleef ze volhouden. Als ze er zelf maar in geloofde.
'Oké' knikte Marion instemmend dat ze haar vriendin geloofde.
'Denk je dat Wolfs wel gevoelens voor mij heeft' had het Eva wel aan het denken gezet.
'Dat moet je hem vragen' haalde Marion haar schouders op. 'Zou het wat veranderen dan' wilde ze dan weer wel weten.
'Wat mij betreft niet. We zijn een goed team' schudde Eva haar hoofd.
'Is het daarom, omdat je een team met hem wil blijven' zag Marion het toch weer als reden om er nog even over door te gaan.
'Mar ik heb geen gevoelens voor hem. Niet zulke in elk geval' bleef Eva stug volhouden. Haar vriendschap met hem was haar veel te dierbaar om haar werkelijke gevoelens toe te geven. En het leek te werken. Marion geloofde haar, en dus geloofde ze ook zichzelf.