Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 51

Ze liepen naast elkaar de Sint Pietersberg op. Marion wist dat Eva het hier fijn vond, dat ze hier rust kon vinden. En ze hoopte dat ze die nu ook enigszins zou vinden.
'Hij wil niet meer met me werken. Ik dacht echt dat hij wel weer terug zou komen' begon Eva uit zichzelf te praten. Als je haar maar de tijd gaf, wist Marion inmiddels wel.
'Heeft 'ie dat tegen Mechels gezegd' wilde Marion er het fijne van weten.
'Hij kan en hij wil niet meer met me samenwerken' knikte Eva dat hij dat gezegd zou hebben.
'En heeft hij ook gezegd waarom' hoopte Marion om nu eindelijk meer te weten te komen.
'Dat weet ik niet' haalde Eva daarentegen haar schouders op. Ze had het Mechels niet gevraagd, maar ze wist ook niet of ze het wel wilde weten.
'Ga je me nu dan ook vertellen wat er echt is gebeurd' probeerde Marion het nogmaals.
'Dat heb ik al gedaan. Ik heb hem gekwetst' haalde Eva wederom haar schouders op.
'Maar zo erg dat hij niet meer met je wilt werken' kon Marion dat niet geloven.
'Blijkbaar' bleef Eva erbij dat het zo was.
'Dat kan ik gewoon niet geloven. Het koningskoppel. Jullie waren alles voor elkaar. Wolfs had toch kunnen weten, dat er een kans zou zijn dat jij niet hetzelfde voor hem voelde als hij voor jou' was Marion van mening.
'Wat maakt het nog uit' probeerde Eva zich eronder vandaan te kletsen.
'Waarom had Wolfs het idee dat het wederzijds was Eva. Wat ook zo was want dat heb je zelf toegegeven. Maar dat wilde je aan hem niet toegeven' bleef Marion druk op haar uitoefenen.
'Dat kan ik je niet vertellen' was Eva er resoluut over. Ze ging het haar echt niet vertellen. Absoluut niet.
'Hoe erg kan het zijn. Hebben jullie gezoend' deed Marion dan zelf ook maar een poging om erachter te komen.
'Dat is het niet' schudde Eva haar hoofd.
'Maar jullie hebben dus wel gezoend' was Marion er zeker van. 'Is er nog meer gebeurd' deed ze er nog een schepje bovenop.
'Is dat het, heeft hij dingen gedaan die je niet wilde' dacht Marion het ineens te weten. Dat had ze nooit achter Wolfs gezocht.
'Nee, nee' ontkende Eva dat meteen. Ze wilde nou ook weer niet dat Marion zo over hem zou denken. Dat zou hij immers nooit doen.
'Maar jullie hebben wel seks gehad' knikte Marion dat ze er zeker van was.
'Hm ja' kon Eva niet anders dan dat toegeven.
'En toen wilde Wolfs meer maar jij niet' vulde Marion de rest ook in.
'Zoiets ja. Hij begon er ineens over dat als één van ons een relatie zou krijgen en toen zei die dat die nooit zoveel om een andere vrouw zou kunnen geven, en toen wist ik het. Ik raakte in paniek' bekende Eva wat er gebeurd was.
'En toen heb je hem uitgelachen en gezegd dat je niet hetzelfde voor hem voelde' knikte Marion dat ze het begreep.
'Ja en toen was die gekwetst en heb ik niet de kans gekregen om het nog goed te maken. Maar nu maakt het toch niet meer uit. Hij wil niet meer met me werken' haalde Eva wederom weer haar schouders op. 'Ik was bang dat alles kapot zou gaan en niet meer hetzelfde zou zijn, maar nu is alles pas echt kapot. Ik ben hem kwijt Marion' drong het langzaam tot haar door. Waarschijnlijk zou ze haar maatje, haar partner, haar beste vriend, nooit meer zien. En dat allemaal alleen maar omdat ze bang was. Bang om alles kwijt te raken wat ze nu alsnog kwijt was.