Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 35

Sorry dat ik jullie weer zo lang heb laten wachten 😳 avonddiensten slopen echt me leven 😣

Alleen kwam hij niet. Hoelang ze ook wachtte. Hij kwam niet. En het wachtte vrat haar bijna op. Wat als hij zichzelf iets aangedaan had? Dat ze hem zo diep gekwetst had dat hij niet meer verder wilde leven? Het zorgde er alleen maar voor dat ze in paniek raakte. Ze moest hem bellen, voordat het te laat was. Ze zou hem onmiddellijk zeggen dat het haar speet en dat hij terug naar huis moest komen. Dat ze er samen wel uit zouden komen en dat dit geen oplossing was.
Zijn mobiel ging over, dat was al een opluchting. Maar opgenomen werd er niet. Ook niet toen ze het nogmaals probeerde, en nogmaals. En later nog een aantal maal. Haar berichtjes reageerde hij ook niet op. Hoe erg ze hem ook smeekte om iets van zich te laten horen. Het bleef stil. Angstvallig stil.

'Ik ga naar bed Wolfs, ik hoop dat je morgen weer terug bent. En dat we dan met elkaar kunnen praten' sprak ze voor de zoveelste keer zijn voicemail in. Al had ze niet het idee dat hij die af luisterde. Haar berichten werden immers ook niet gelezen. Wat als hij toch iets gedaan had?

Ze was in een onrustige slaap gevallen, maar bij elk geluidje schoot ze overeind. Hoorde ze Wolfs thuis komen? Maar elke keer opnieuw bleef het vervolgens stil. Hij was er dus niet. Of misschien had ze hem wel gemist en lag hij inmiddels net als haar gewoon in zijn bed. Zachtjes drukte ze de klink van haar deur naar beneden zodat ze op de overloop terecht kwam. De deur van zijn kamer zat dicht. Zoals hij de hele dag al dicht had gezeten. Dit zei haar dus niet zoveel. Voor hetzelfde geldt lag hij nu gewoon te slapen zoals altijd met de deur dicht. Maar ze had niet het lef om de deur te openen. Voor hetzelfde geldt was hij kwaad op haar en dat zou ze dan alleen maar erger maken. Daarom keerde ze maar terug naar haar eigen kamer. Misschien dat ze nog wat zou kunnen slapen. Ze prentte zichzelf maar in dat hij dat ook aan het doen was. Anders maakte ze zichzelf alleen maar helemaal gek en dat trok ze niet. Wolfs was gewoon aan het slapen en dat moest zij ook gewoon gaan doen.
Al zat het haar nog steeds niet lekker. Opnieuw stapte ze dan ook uit bed, deze keer om naar de badkamer te gaan. Als zijn kleren in de wasmand zaten, dan was hij thuis. Dan was ze gerust gesteld en kon ze slapen. Maar zijn kleren waren er niet. Het waren nog altijd haar eigen kleren geweest die bovenop lagen. Of misschien had hij zijn kleren gewoon niet in de wasmand gegooid? Hingen ze nog in zijn kamer, over zijn bureaustoel heen. Ook al was dat niks voor hem. Zij was daar veel meer een slons in dan hij. Maar het was haar enige hou vast op dit moment. Zijn kleren lagen gewoon in zijn kamer, waar hij gewoon lag te slapen.

Oké volgens mij is dit echt het meest slechte deel van het verhaal, maar ik moest een overbruggingsdeel hebben.
Nog meer sorry dus 😅