Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 70

Met lood in haar schoenen belde ze bij Marion aan. Ze was gelukkig weer wat opgeknapt, al was ze zeker nog niet helemaal de oude, maar ze was sinds de vorige dag wel weer aan het werk gegaan. Dat thuis zitten was ook maar waardeloos, en vanaf een uur of tien had ze zich wel wat beter gevoeld, beide dagen.
'He Eef' was Marion blij dat haar vriendin alsnog gekomen was, ook al had ze haar gezegd te twijfelen. Eva was bang weer ziek te worden, al moest ze wel toegeven dat het onzin was dat, dat aan Marion haar kookkunsten zou liggen.
'Kom erin' hield ze de deur voor haar vriendin open. 'Het is bijna klaar hoor' ging ze haat vervolgens voor naar binnen. Alsof Eva zelf de weg niet wist.
'Mag ik even een glaasje water' was Eva haar naar de keuken gevolgd. Ze voelde wederom een enorme misselijkheid opkomen.
'Ja tuurlijk. Je weet waar de glazen staan toch'  dekte Marion ondertussen de tafel.
'Ruikt lekker Mar' zorgde Eva voor zichzelf terwijl ze de geur van de soep op snoof. Het rook ook echt lekker, maar toch maakte het haar misselijk.
'Ik hoop dat het je ook zo smaakt' knikte Marion tevreden. Zij vond niks lekkerders dan haar eigen gemaakte groentesoep.
'Denk je dat ik zoveel eet' maakte Eva een grapje over de grote pan.
'Voor Frits. Die houd van mijn soep' schudde Marion lachend haar hoofd. 'Kom je aan tafel' zette ze vervolgens de pan in het midden van de tafel.
'Smakelijk' hadden ze inmiddels beide een dampende kom voor zich.
En terwijl Marion en van smulde zat Eva er maar wat met haar lepel in te roeren. Ze kreeg geen hap door haar keel heen. Dat had ze van te voren al geweten, maar ze wilde Marion niet teleurstellen door niet te komen.
Marion sloeg het van de andere kant van de tafel gade. Het was niet te missen dat Eva ergens mee zat.
'Is het niet lekker' besloot ze het alleen anders aan te pakken dan haar recht op de man af te vragen wat er aan de hand was. Ze kende Eva, die zou toch ontkennen dat er iets scheelde.
'Jawel. Het was alleen heet' stopte Eva gauw een volle lepel in haar mond die ze met moeite weggeslikt kreeg. Even overwoog Marion een opmerking te maken over het feit dat haar soep inmiddels zover afgekoeld was, maar ze besloot het niet te doen. Dan zou Eva zich zeker niet meer op haar gemak voelen en haar vertellen wat haar dwars zat.
'Ik pak nog even een kommetje hoor' schepte Marion daarentegen opnieuw haar kom vol. Haar smaakte het wel. En de spreekwoordelijke aap zou toch wel uit de mouw komen, daar was ze zeker van.