Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 65

Nog voor dat ze zich er druk over kon maken ging wederom de deur open.
'Ik heb hier zo geen zin in' zuchtte Wolfs bij het aan blik van zijn voormalig partner.
'Wolfs wacht nou even' hield Eva de deur tegen voordat hij hem dicht had kunnen doen.
'Hoeveel duidelijker moet ik nog zijn Eva' was hij ditmaal alleen niet van plan zich door haar te laten inpakken.
'Ik weet het niet oké' gaf Eva zelf al toe. 'Ik ben gewoon wanhopig nou goed' voelde ze meteen de tranen al opkomen. Zoveel tranen had ze al om hem gelaten, en nog steeds kon ze hem niet vergeten. Het lukte haar gewoon niet. 'Ik kan niet zonder je. Ik kan niet zonder je werken, ik maak overal een puinhoop van. Ik kan niet zonder je grappen, niet zonder je bezorgdheid, en vooral niet zonder je liefde. Het is niet eerlijk Wolfs' gooide ze al haar frustratie eruit. Ze had toch niks meer te verliezen. Ze was hem toch al kwijt. Het enige wat er nu nog kon gebeuren was dat hij eindelijk zou inzien dat ze het meende en dat ze nog een kans zou krijgen.
'Jij zit hier lekker gelukkig te zijn, en ik heb helemaal niks. Behalve dat ik ontzettend eenzaam ben en niemand me begrijpt' liet ze nu toch haar tranen de vrije loop. Ze kon er nu echt niet meer tegen. Dan moest hij maar zien hoeveel pijn ze had. Dat ze erdoor werd verscheurd.
'Je moet het nu niet op mij afschuiven' schudde Wolfs zijn hoofd. 'Of denk je soms dat ik meteen gelukkig zat te zijn toen ik hier kwam wonen. Misschien is het niet in je opgekomen, maar mijn hart was op dat moment gebroken. De vrouw waar ik het allermeest van hield, waar ik de rest van mijn leven mee wilde delen, die had mij keihard afgewezen' wees hij haar terecht dat het onterecht was dat zij nu het slachtoffer uithing. Zij had het hier zelf naar gemaakt. 'Alleen heb ik mijn leven weer opgepakt, hoe lastig dat ook was, en dat zou jij ook moeten doen. Mannen genoeg' eindigde hij zijn relaas.
'Alsof elke man aan jou kan tippen' liet ze haar hoofd hangen. Begreep hij dan echt niet dat ze geen andere man wilde.
'Hou hier alsjeblieft mee op Eef, het heeft geen zin meer' maakte hij haar duidelijk dat het niet uitmaakte wat ze ook in de strijd gooide. 'Accepteer het, of niet dat is aan jou, maar ga terug naar Maastricht en laat mij met rust. Daarvoor deed je het ook zonder mij' voegde hij er nog aan toe.
'Toen leefde Frank nog. Ik wou dat je nooit naar Maastricht gekomen was' beet ze hem toe ook al meende ze er niks van. Maar ze kon haar emoties gewoonweg niet meer de baas.
'Nou dat hoef je nou ook weer niet te zeggen' kon hij het dan ook niet waarderen. 'Ik bedoel wij hebben het ook fijn gehad, maar het is nu gewoon klaar. Sorry' was er van zijn vijandigheid nu niks meer te merken. Ja hij was ook boos geweest, hij was ook verdrietig geweest, maar Eva was zeker geen slechte periode in zijn leven geweest. Ze was immers de eerste vrouw geweest die zijn hoofd totaal op hol gebracht had, de eerste vrouw waar hij serieus van hield, en waar hij de rest van zijn leven mee had willen delen. Helaas was het alleen allemaal heel anders gelopen. Maar inmiddels had hij daar vrede mee, nu zij nog.