Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 76

Omdat jullie zo enthousiast waren het vorige deel ☺️

Nu was het Eva haar beurt om uit het veld geslagen te zijn.
'Je gaat met haar trouwen man, dat doe je toch niet zomaar' riep ze verontwaardigd uit.
'Ik wilde mezelf bewijzen' haalde hij zijn schouders op. 'Ik dacht als ik me bovenop een ander stort, dan kan ik jou wel vergeten. En dat lukte aardig. Ik bedoel ik vind haar wel lief en zo, maar ze is jou niet. En toen dook jij ineens weer op, en ik wilde mezelf bewijzen en jou kwetsen en dus vroeg ik haar ten huwelijk' kwam zijn hele verhaal eruit.
'Wolfs' riep Eva bestraffend uit.
'Ja ik weet het' haakte hij er al op in. 'Ik heb haar gebruikt' vulde hij het zelf al in.
'Ik was er zo kapot van, ik wist gewoon niet hoe ik verder moest zonder jou' probeerde hij het nog een beetje goed te praten.
'En nu' wilde Eva weten hoe het er nu voor stond.
'Ik moet gewoon eerlijk zijn. Ik wil niet nog meer mensen pijn doen' was zijn conclusie. Hij had Eva al pijn gedaan, hij had zichzelf pijn gedaan. Merel verdiende het niet om ook nog pijn te worden gedaan.
'Wacht even' werden ze gestoord toen zijn telefoon begon te rinkelen.
'Fleur' nam hij op in de wetenschap dat het zijn dochter was. Hij had haar naam in het schermpje zien staan.
'Pap waar ben je. Ik ben hier bij Merel en ze zegt dat je dingen aan het uitzoeken bent. Wat is er aan de hand, je moet zo gaan trouwen' brandde zijn dochter meteen los.
'Ik ben in Maastricht' zuchtte hij geïrriteerd. Nu ging zijn dochter zich er ook nog mee bemoeien, alsof het allemaal nog niet ingewikkeld genoeg was.
'Ik zou toch zelf naar Kerkrade komen' was Fleur haar reactie dan ook.
'Ik ben bij Eva' lichtte hij toe.
'Bij Eva. Wat. Waarom' begreep ze er helemaal niks van.
'Ik leg het je later wel uit' had hij nu wel andere zaken aan zijn hoofd.
'Ik kom er nu aan' had ze de verbinding meteen verbroken.
'Ik geloof dat ze hierheen komt' keek Wolfs naar de telefoon in zijn hand.
'Ik heb haar al weken niet gezien' liet Eva zich op een stoel zakken. Alsof het zo allemaal al niet ingewikkeld genoeg was, kwam Fleur zich er ook nog even mee bemoeien.
'Ze deed het voor mij. Ik zei dat het prima was als ze contact met jou had, maar dat ik het niet wilde horen. Dat kon ze niet' was zijn verklaring daarop. 'Het maakte het alleen maar erger als ze dan vertelde dat ze met jou had gegeten, ik trok dat niet' schudde hij zijn hoofd.  'En tegen beter weten in, wilde ik zo snel mogelijk trouwen. Alles achter me laten. Maar je kunt hetgeen waar je van houd niet achter je laten. En ook niet degene waar je van houd' stond hij nu pal voor haar.
'Wolfs' schudde ze haar hoofd. 'We kunnen niet doen alsof er niks gebeurd is' wees ze hem erop. Er was juist zo verschrikkelijk veel gebeurd de afgelopen maanden. Eigenlijk zelfs gewoon veel te veel. Ze konden niet doen alsof dat er allemaal niet geweest was. Zo eenvoudig was het niet.