Zover weg en zo dichtbij (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 38

Behoorlijk overvallen door het feit dat haar partner zich had ziek gemeld, ging ze met de informatie die ze van Mechels had gehad aan haar bureau zitten.
'Wat was dat nou net' schoof Marion al bij voordat haar iets gevraagd was.
'Wat bedoel je' hield Eva zich van de domme. Al koste het haar behoorlijk wat moeite.
'Dat van Wolfs en dat jij niet weet dat hij ziek is' had ze alles mee gekregen.
'Niks' wuifde Eva het weg. 'Wat hebben we' richtte ze zich vervolgens op het krabbel werk dat ze gekregen had.
'Een vechtpartij gisteravond. Twee gewonden in het ziekenhuis' deelde Marion haar mee die al scheen te weten waar het over ging.
'Oké, en wat moeten wij daarmee' was Eva blij dat haar vriendin het er voor alsnog bij liet en haar vertelde wat zij wist.
'Die ene is er nogal slecht aan toe' haalde Marion haar schouders op. 'Zullen we even gaan kijken' stelde ze vervolgens voor. Ze zouden pas meer duidelijkheid krijgen als ze zelf polshoogte waren gaan nemen.
'Prima' stemde Eva er mee in waarna ze haar collega naar buiten toe volgde. Even wat afleiding zou haar goed doen.

'Wat heeft Wolfs eigenlijk' begon Marion er wederom over toen haar vriendin net goed en wel de parkeerplaats af was gereden.
'Zullen we het over werk hebben' wist Eva geen betere manier om het onderwerp Wolfs te vermijden.
'Sinds wanneer is Wolfs een verboden onderwerp' bevestigde het Marion haar vermoeden alleen maar dat er iets gebeurt moest zijn tussen het duo.
'Sinds nu' snauwde Eva waarna ze wat extra gas gaf om het oranje verkeerslicht nog te halen.
'Eva' riep Marion verontwaardigd uit. Dit was zo niks voor haar vriendin. Die zou normaal gesproken gewoon gestopt hebben als ze geen haast had. En dat hadden ze nu ook niet. Hun slachtoffers lagen tenslotte in het ziekenhuis, dus zoveel haast hadden ze helemaal niet.
'Ja wat' reageerde die dan ook feller dan dat ze anders gedaan zou hebben.
'Wat is er nou' spoorde Marion aan omdat ze wel door had dat het goed mis was. Als Eva zo reageerde dan was het om haar emoties de baas te blijven. Ze wilde niet gaan huilen, en dus deed ze nors en kortaf.
'Niks' bleef ze desondanks toch volhouden. 'We hebben werk te doen' wuifde ze het wederom weg. En Marion besloot het voor nu maar even te laten rusten. Ze waren bij het ziekenhuis aangekomen en ze moesten zich nu richten op de twee slachtoffers. Haar vriendin kwam straks wel weer aan de beurt. Of ze nou wilde of niet, Marion zou niet opgeven voordat ze wist wat er precies aan de hand was. Zij wist ook wel dat haar beste vriendin en diens partner veel closer waren dan normale partners. Zoals hun met elkaar omgingen ging echt veel verder dan gewone partners en gewone vrienden. Ze wist dan ook dondersgoed dat er veel meer aan de hand was ook al had Eva dat nooit toegegeven. Maar ze was er nu zeker van om de onderste steen boven te krijgen.